Het moeilijkste voor Marije: het loslaten van Wouter | column Froukje Jackson

In dit artikel:

Twee maanden nadat zij en vier andere stellen een reanimatiecursus aan huis hadden gedaan, kwam Marije thuis met de boodschappen en trof ze haar man Wouter op de keukenvloer aan. Dankzij de recent verworven kennis startte ze direct borstcompressies en belde ze 112. De meldkamer begeleidde haar telefonisch; het meest ingrijpend vond ze het moment dat ze moest stoppen met reanimeren en Wouter loslaten om de voordeur voor de ambulance te openen. Wouter bleek er met alleen een flinke schrik vanaf te komen.

Marije bleef achter met een hardnekkige angst en nachtmerries: beelden van haar man die “al bijna overleden” was, voortdurende waakzaamheid, slecht slapen en paniekreacties bij kleine onschuldige signalen van Wouter (struikelen, kuchen). Haar beschermende gedrag escaleerde tot irritatie bij Wouter en maakte het thuisleven gespannen. Haar vragen bleven kreten als “Wat nou als ik een kwartier later was geweest?” teruggeven.

Na enkele EMDR-sessies namen de traumagerelateerde klachten duidelijk af. Marije kreeg haar slaap terug, de indringende beelden werden minder en ze kon geleidelijker loslaten zonder voortdurend alarm te slaan. Zij vergelijkt het proces met het opnieuw leren lopen na een operatie: het kostte tijd om in het gewone leven te kunnen vertrouwen en verder te gaan.

De casus, beschreven door GZ-psychologen Froukje Jackson en Irma van Steijn als deel van hun geanonimiseerde spreekkamergeschiedenissen, illustreert twee punten: het belang van praktische reanimatievaardigheden — die in dit geval levensreddend bleken — en de psychische nasleep die zo’n acute gebeurtenis voor de hulpverlener (vaak een partner) kan hebben. Traumabehandeling zoals EMDR kan effectief zijn om de controle, nachtrust en dagelijkse balans terug te krijgen.