"Het leven is proberen, ik vind mijn weg wel": Noor uit Afghanistan en Yara en Malek uit Syrië vluchtten 10 jaar geleden naar België
In dit artikel:
Drie persoonlijke portretten van vluchtelingen die in 2015 in België aankwamen tonen uiteenlopende wegen naar ingeburgering, werk en een nieuw thuis.
Noor (Afghanistan), toen 15, vertrok alleen en bereikte België na een vier maanden durende, moeilijke tocht. Als niet-begeleide minderjarige kreeg hij opvang en volgde hij eerst Okan-onderwijs; Nederlands oppikken ging hem relatief vlot. Hij maakte school af tot het vijfde jaar secundair, stapte daarna de arbeidsmarkt in en werkte jaren in de horeca. Sinds kort werkt hij ’s nachts via interim bij Bpost, spaart om te trouwen met zijn vriendin in Pakistan en hoopt uiteindelijk vrachtwagenchauffeur te worden (rijbewijs C). Noor benadrukt het contrast tussen zijn geboorteland en België: hier ervaart hij rust en vrijheid om eigen keuzes te maken, in tegenstelling tot de strikte sociale en religieuze regels in Afghanistan. Hij mist familieleden die nu in Pakistan wonen en merkt dat gezinshereniging beperkt blijft tot ouders; zijn band met de voormalige voogd verwaterde. Zijn levenshouding blijft optimistisch: “Het leven is proberen”, zegt hij, en hij zoekt rustig zijn pad.
Yara (Syrië), 25 bij aankomst, kwam via een werkaanbieding naar België en vroeg asiel aan omdat terugkeer onmogelijk was. Ze kreeg snel erkenning en bouwde aanvankelijk een carrière uit bij een multinational, later startte ze een traiteurbedrijf in Turnhout met een sociaal doel: vrouwen uit Syrië en Irak ondersteunen om zelfvertrouwen te vinden en samen te werken in een collectief. Na zeven jaar moest ze die activiteit stilleggen; ze voelt zich dankbaar voor de vrijheden die België haar gaven, maar ervaart tegelijk eenzaamheid en het ontbreken van een hechte gemeenschap zoals zij die gewend was in het Midden-Oosten. Haar familie is verspreid over Europa, wat de verbondenheid bemoeilijkt. Daarom koos ze voor een nieuw vertrek: binnenkort verhuist ze naar Dubai, waar ze verwacht makkelijker aansluiting te vinden in een expatmilieu. Over haar integratie zegt ze dat ze nooit echt een stevig lokaal netwerk kon opbouwen — een ervaring die voor haar doorslaggevend werd.
Malek (Syrië), 34 bij vertrek, arriveerde eerst alleen; zijn vrouw en twee kinderen volgden kort daarna. Hij reisde via Turkije en de Balkan naar België omdat er al familie in Brussel woonde. Het gezin ondervond moeilijke opvangomstandigheden in Doornik maar kreeg later huisvesting en volgde het volledige inburgeringstraject. Malek heeft een Syrisch masterdiploma, maar koos ervoor snel te gaan werken om zijn gezin te steunen; hij begon in een Turkse winkel en opende in 2019 een eigen supermarkt in Lier, waar zijn vrouw en broer meewerken en waar nu personeel in dienst is. De kinderen groeien snel op in België en spreken inmiddels beter Nederlands dan Arabisch; ze identificeren zich als Belgischer. Malek waardeert de stabiliteit en kansen hier, maar merkt ook het verschil in sociale cultuur: minder tijd voor elkaar, meer formaliteit en individualisme vergeleken met Syrië. Terugkeren ziet hij alleen nog als vakantiekeuze; het dagelijks leven van vroeger is weggevaagd door oorlog en vernieling.
Gezamenlijke thema’s: de zoektocht naar veiligheid en werk, de praktijk van integratie (taal, opleiding, erkenning van diploma’s), de spanning tussen vrijheid en sociaal isolement, en de beperkingen van gezinshereniging. Hoewel alle drie uiteindelijk de Belgische nationaliteit kregen (Yara 2020, Malek 2021, Noor 2023), blijven persoonlijke ambities en nood aan verbinding de motoren van hun keuzes: van een vrachtwagenrijbewijs en een toekomstig gezin, via een nieuw professioneel vertrek naar Dubai, tot het uitbouwen van een familiezaak in Lier.