Het is stil in de kamer, nog even geen tv, geen radio, of gerommel van vrouw of zoon die in de keuken ontbijt maakt | column Herman Sandman

In dit artikel:

Ik zit vroeg in de woonkamer en merk aan de klimop dat het waait; verder heerst er stilte behalve het geratel van de vaatwasser en de kat die miauwt omdat ze op mijn deken wil liggen en vervolgens naar de tuin staart. De bomen zijn kaal, de lucht grauw — over een paar dagen is het Kerst, en kort daarna Nieuwjaar. Mijn vrouw en zoons zijn al met vakantie; ikzelf nog niet. Uitslapen doe ik niet meer, dus zit ik om zeven uur al aan de grote tafel met de krant of op de bank met een boek of laptop.

Gisteravond was de jaarlijkse kerstborrel, waar ik na een paar jaar afwezigheid weer bij was en veel heb gelachen tijdens de prijsuitreikingen en het jaarlijkse gekheid maken. Terwijl anderen doorgingen naar een nazit, wandelde ik door de verlichte stad naar het hoofdstation en wachtte lange tijd alleen op de bus terug naar ons dorp. Thuis schoof ik nog even aan bij mijn vrouw en haar vriendinnen voor het eten, keken we een serie en vielen we in slaap; zeven uur later werd ik weer wakker. Met een kop thee en twee plakken suikerbrood — een zoet brood dat vaak met feestdagen gegeten wordt — zit ik nu in een lege kamer en kijk naar een kille, stille wereld. Het stuk is een ingetogen observatie van de overgang tussen feestelijke drukte en alledaagse rust, en van het kleine ritueel waarmee de verteller de ochtend vult.