Het is een schande dat Israël nog steeds aan het Eurovisie Songfestival mag deelnemen
In dit artikel:
Eind deze week vergadert de European Broadcasting Union (EBU) in Genève; een voorgenomen stemming over Israëls deelname aan het komende Eurovisie Songfestival is volgens berichtgeving in het AD geschrapt. Israël mag meedoen, de enige vraag is nu of andere omroepen uit protest afhaken. De auteur van het stuk verzet zich fel tegen deelname: hij stelt dat publieke omroepen een publiek belang dienen en dat het toelaten van Israël — terwijl het volgens hem verantwoordelijk is voor grootschalige misdaden tegen het Palestijnse volk — geen publiek belang is maar normalisering en propaganda voor de dader.
De EBU probeert volgens de schrijver kritiek te temperen met procedurele aanpassingen: beperking van massale online-stemacties, terugkeer van jury’s in halve finales en een verbod op ‘buitenproportionele’ promotiecampagnes door omroepen of staten. Die maatregelen noemt de auteur echter schijnoplossingen. Hij wijst erop dat individuele politici en supporters via meerdere accounts makkelijk blijven stemmen en dat onduidelijk blijft wat sancties inhouden of hoe “buitenproportioneel” bewijsbaar is.
De tekst plaatst de discussie rond het songfestival in de bredere context van het conflict: sinds het staakt-het-vuren en een door de auteur gekoppeld 20-puntenplan van Donald Trump en Israël zouden veel internationale tegenmaatregelen tijdelijk zijn bevroren. Daardoor, zo waarschuwt hij, kijkt de wereld weer weg terwijl geweld doorgaat — hij somt recente incidenten op zoals executies in Jenin, dagelijkse doden in Gaza sinds Sharm el-Sheikh (hij noemt minstens 354 doden sinds die datum, waaronder circa 100 kinderen), luchtaanvallen in buurlanden en tientallen gevangenen die volgens de auteur gemarteld worden. Ook de ontwrichting van Gaza en plannen voor zogenoemde ‘groene zones’ met door Israël gecontroleerde noodkampen (ASG’s) passeren de revue; de schrijver vreest dat deze plannen leiden tot gedwongen selectie, blijvende ontheemding en feitelijke concentratiekamp-achtige omstandigheden in een ‘rode zone’ waar wederopbouw en toegang voor hulp zwaar beperkt blijven.
Verder wordt aangevoerd dat Israëls deelname aan het Eurovisie Songfestival geen nieuw fenomeen is maar decennia lang als soft power is ingezet. Spanje heeft al gezegd niet mee te doen als Israël wél deelneemt; de auteur roept ook Nederlandse omroepen, in het bijzonder AVROTROS, op om vergelijkbaar standpunt in te nemen en andere publieke omroepen te overtuigen zich terug te trekken. Volgens hem is deelname nu moreel onhoudbaar omdat het impliciet steun betuigt aan wat hij beschrijft als ernstige misdaden tegen de menselijkheid.