Het Is Bijna Over Voor Deze VrijMiBo

In dit artikel:

Een ongenaamde spreker wisselt een luchtige weekendgroet af met een donkere, poëtische beschouwing. De tekst opent in het nu — het weekend is bijna begonnen — en schakelt vervolgens naar een intieme monoloog waarin de ik-persoon een kind of geliefde aanspreekt. Centraal staan tegenstellingen: leven geven door te nemen, verdriet dat hol en machteloos valt, en beelden van een zee vol dood en verrotting die innerlijke breuklijnen spiegelen. De verteller blikt op zichzelf als iemand die oud is in een tijd die jong-zijn prijst, en geeft toe zich emotioneel te conformeren — huilen of lachen naar gelang de mode — terwijl hij ook schuld, vijandigheid en de moeilijke moed om lief te hebben onderzoekt. Er is geen concrete plaats of datum; het stuk is meer een kort, fragmentarisch gedichtachtige reflectie dan een nieuwsbericht. Het eindigt verrassend licht, met een vriendelijke wens voor het weekend en een oproep om aardig te zijn.