Het Grote Rondpompen: Kabinet maakt nu ook dure huurders afhankelijk van de staat (maar pakt je servicekosten af!)
In dit artikel:
De tekst is een felle kritiek op het recente besluit van de Nederlandse overheid om vanaf 1 januari 2026 ook huurtoeslag toe te staan voor woningen boven de liberalisatiegrens. De auteur beschouwt de maatregel niet als opluchting voor huurders, maar als symptoom van een falend woon- en sociaalbeleid: in plaats van structureel te bouwen en inkomens te vergroten, kiest Den Haag voor het uitbreiden van toeslagen en het rondpompen van geld via belasting- en subsidiemechanismen.
Kernpunten uit het betoog:
- Wat en wanneer: vanaf 1 januari 2026 mogen ook bewoners van vrije-sectorwoningen met hoge huur huurtoeslag aanvragen; volgens RTL Z zijn de regels hierover inmiddels openbaar gemaakt.
- Kritiek op effecten: het weghalen van de toeslaggrens zou verhuurders stimuleren om huren te verhogen omdat de staat (deels) meebetaalt, waardoor marktprikkels om de huren te verlagen wegvallen. De maatregel zou daardoor de prijsvorming juist verstevigen in plaats van verlichten.
- Servicekosten: de auteur stelt dat servicekosten tot nu toe meetelden bij de toeslagberekening, maar dat die vanaf 2026 niet meer worden meegenomen, waardoor huurders netto minder voordeel hebben en een deel van de zogenaamd grotere toegangsruimte voor toeslag weer teniet wordt gedaan.
- Structurele oorzaken blijven onopgelost: volgens de tekst liggen de werkelijke problemen bij een gebrek aan betaalbare bouw (door beleid, stikstofregels en massa-immigratie), het gebruik van sociale huur voor statushouders en te hoge lasten op arbeid. Toeslagen zijn een tijdelijke pleister op een dieper liggende wond.
- Vertrouwen en risico’s: verwezen wordt naar de Toeslagenaffaire als waarschuwing dat afhankelijkheid van ingewikkelde toelageprocedures risicovol is. Bovendien wordt aangestipt dat jongeren en 21-jarigen meer toeslag kunnen krijgen, maar dat dit weinig helpt als er simpelweg geen woningen beschikbaar zijn.
- Politieke agenda: de tekst koppelt het maatregelenpakket aan een bredere ideologische kritiek op de overheid: pleidooien voor belastingverlaging op arbeid, bouwen “voor Nederlanders”, afschaffing van het toeslagstelsel, en een oproep tot politieke activatie (inclusief verwijzingen naar anti-abortuspetities).
Kort gezegd ziet de schrijver de uitbreiding van huurtoeslag als symptoom van een politiek die kiest voor symptoombestrijding en afhankelijkheid in plaats van structurele oplossingen voor de woningcrisis.