Het gaat Sinterklaas ook allemaal niet naar diens zin

In dit artikel:

In café De Eveltas, rond half twee ’s middags, verschijnt onverwacht een stokoude, baardige man in mijter en tabbert — Sinterklaas — tot verbazing van kroegbaas Jans‑Maria Tissing. In een luchtig, dialectisch gesprek geeft de goedheiligman zichzelf bloot als een man die met zijn jaren te maken heeft: de kerk biedt geen vetpot meer, geld speelt een grotere rol in het feest en hij spreekt openlijk over een “centenkwestie”. Hij vraagt om een borrel (een Jägermeister), zegt dat hij tegenwoordig op een fatbike rondrijdt omdat een eigen paard te duur is — het oude paard zou hij verkocht hebben — en moppert over zijn creperende krachtsvermogen na honderden jaren rondreizen.

Ook de helperfiguren komen aan bod. Sinterklaas karakteriseert zijn vroegere Zwarte Piet als een lastpak die hem stroopwafels en banketstaafjes had afgepakt en noemt de moderne Roetpieten teleurstellend: volgens hem beperken zij zich tot een vleugje roet op het gezicht in plaats van het oude, acrobatische schoorsteenwerk. Tegelijk signaleert hij dat er veel aanmeldingen binnenkomen van mensen die Piet willen spelen — sommigen met gefantaseerde kostuums (hij noemt een voorstel om als roze krokodillen mee te lopen) — en dat het publiek en de kinderwensen het verloop van de optochten steeds meer bepalen.

De sfeer is vermakelijk en kritisch tegelijk: het stuk belicht veroudering, commercialisering en de veranderende tradities rond Sinterklaasrituelen in een lokale kroegsetting. Het toont hoe nostalgie, praktische realiteit en veranderende opvattingen over helpers naast elkaar bestaan in het hedendaagse feestgebeuren.