Het artiestenbestaan is niet per se oudervriendelijk. Mijn baby kent geen kantoor | column Nhung Dam

In dit artikel:

Ik demonteer mijn schrijfbureau om er een babybox voor in de plaats te zetten — een beeldend begin van hoe mijn leven tijdens de zwangerschap ter plekke herschreven wordt. Ik ben tourend actrice en aanstaande alleenstaande moeder; mijn werkritme (middag- en avondvoorstellingen, nachtreizen, weekends en feestdagen op locatie) botst met hoe kinderopvang georganiseerd is: afgestemd op ouders met een negen-tot-vijf-schema en vaste opvangmomenten.

Zonder partner of nabije familie die kan bijspringen, maak ik me zorgen over praktische opvang: waar kan mijn kind terecht als ik na middernacht terugkom, of in een andere stad slaap? De realiteit van andere alleenstaande moeders in mijn omgeving — een onderbuurvrouw die zichtbaar uitgeput raakte en huilde van vermoeidheid — illustreert hoe weinig ruimte er soms is voor wie niet in het standaardrooster past. Tussendoor had ik een fotoshoot, een kortstondige terugkeer naar mijn oude leven, maar de onrust blijft: mijn theatertournee is uitgesteld en de vraag “hoe maak je het artiestenbestaan combineerbaar met ouderschap?” houdt me wakker.

Het stuk is zowel persoonlijke reflectie als oproep: ik zoek praktische tips en ervaringen van anderen die non‑standard werk combineren met opvoeding. Reacties kunnen gestuurd worden naar management@nhungdam.com. De tekst zet een breder debat in gang over tekort aan flexibele opvang voor creatieve en onregelmatig werkende ouders.