Grote zorgen om aardbevingsslachtoffers Afghanistan, en dan vooral om vrouwen

In dit artikel:

Bijna veertig uur na een zware aardbeving in het noordoosten van Afghanistan is het dodental opgelopen tot meer dan 1.400; ruim 3.200 mensen raakten gewond en bijna tienduizend woningen werden verwoest. De zwaarst getroffen provincies zijn Kunar en Nangarhar, waar de ramp extra problematisch is vanwege bergachtig terrein en slechte wegen.

Afghaans-Nederlandse Fereshta Wahedi, met familie en kennissen in het rampgebied, waarschuwt dat internationale hulp vertraagd of beperkt kan zijn sinds de machtsovername door de Taliban. Wel hebben landen als China, Pakistan en Rusland hulp toegezegd; de Taliban zelf stellen meer dan één miljoen dollar en helikopters beschikbaar en veel Afghanen doneren bloed. Volgens Wahedi ontbreken er echter gespecialiseerde reddingsmachines en zijn ziekenhuizen slecht uitgerust.

Hulpverleners en organisaties zoals CARE maken zich vooral zorgen over de positie van vrouwen en meisjes. Door Talibanregels mogen vrouwen alleen door vrouwelijke hulpverleners worden behandeld, maar sinds de terugkeer van de Taliban is het aantal vrouwelijke zorgverleners sterk verminderd. In de conservatieve getroffen gebieden is het bovendien gebruikelijk dat vrouwen later of helemaal niet naar ziekenhuizen gebracht worden, een patroon dat bij eerdere bevingen in Afghanistan ook zichtbaar werd en heeft geleid tot een relatief groot aandeel vrouwelijke slachtoffers.

Daarnaast dreigt het koude seizoen de crisis te verergeren: vanaf oktober dalen de temperaturen en valt er in de bergen sneeuw, waardoor dorpen geïsoleerd kunnen raken en hulp logistiek steeds lastiger wordt. Lokale samenwerking tussen hulporganisaties en gemeenschappen probeert culturele obstakels te verkleinen, maar de combinatie van politieke beperkingen, beperkte capaciteit en zware weersomstandigheden maakt de noodsituatie nijpend.