Grand Tour was het tussenjaar van de achttiende-eeuwse elite: 'wilde haren kwijtraken in Rome'

In dit artikel:

De Grand Tour was in de achttiende eeuw het klassieke tussenjaar voor jonge aristocraten: mannen van adel trokken maanden tot enkele jaren door Europa, met Italië—en vooral Rome—als eindbestemming. Het doel was niet alleen kunst en historie bestuderen, maar ook talen leren, netwerken met lokale en buitenlandse elites, en ervaring opdoen die hun maatschappelijke positie verstevigde. Meestal reisden ze begeleid door een tutor of gouverneur en vulden hun reis met het bezoeken van antieke ruïnes, galerijen en theaters, het verzamelen van kunst en curiosa, en het bijwonen van salons en feesten. De Tour fungeerde tegelijk als opvoeding en statussymbool: wie ‘uitgegroeid’ terugkeerde, had cultureel kapitaal en vaak een scherper smaakgevoel dat invloed zou hebben op architectuur en interieur in thuisland. Hoewel de praktijk later veranderde met modern vervoer en andere onderwijsvormen, bleef de Grand Tour cruciaal voor de vorming van de Europese elite in die periode.