God houdt Babangida op de been na verlies zoontje en broer bij ongeluk
In dit artikel:
Tijani Babangida, de 52-jarige voormalige vleugelspeler die furore maakte bij clubs als Roda JC, VVV, Ajax en Vitesse en als international van Nigeria, houdt zich staande met geloof in God en hernieuwd vertrouwen in mensen nadat hij anderhalf jaar geleden bij een auto-ongeluk in Nigeria zijn zoontje en broer verloor. De tragedie van 9 mei 2024 brak hem niet volledig; in zijn net verschenen biografie Tussen zon en schaduw — waarvan Louis van Gaal dinsdag in de Johan Cruijff Arena het eerste exemplaar ontving — vertelt hij hoe hij die dag heeft verwerkt en wat hem draagt.
Babangida, bij supporters bekend als 'Baba', bekijkt zijn loopbaan en leven met zowel trots als pijn. Hoogtepunten uit zijn sportcarrière blijven helder: het stiftje waarmee hij Ajax in de kwartfinales van de Champions League 1996/97 tegen Atlético Madrid op gelijke hoogte bracht en het omhelzen van zijn toenmalige coach Van Gaal behoort tot zijn favoriete herinneringen. Het absolute hoogtepunt noemt hij echter de gouden medaille van Nigeria op de Olympische Spelen van Atlanta 1996, waarin zijn land eerst Brazilië en later in de finale Argentinië versloeg.
Na zijn actieve periode keerde hij terug naar Nigeria, werd voorzitter van de Nigeriaanse spelersvakbond en werkte als makelaar. Twintig jaar bracht hij geen voet meer op Nederlandse bodem, tot medische zorg die in zijn thuisland ontbrak hem terugbracht. Die terugkeer stelde zijn beeld van Nederlanders bij: in plaats van onverschilligheid ervoer hij massale steun. Vrienden uit Kerkrade, Venlo, Amsterdam en Arnhem organiseerden inzamelingen; in totaal kwam zo’n anderhalve ton bijeen om de operaties van zijn vrouw te betalen. Ook onbekenden droegen kleine bedragen bij en vroegen op straat naar zijn gezin — gebaren die hem diep raakten.
Zijn geloof biedt een kader om het ongeluk te plaatsen: in islamitische kringen kreeg hij steun en werd zijn overleving gezien als een beproeving van God. Babangida accepteert het lot als goddelijke wil; het feit dat Fadil en Ibrahim konden overlijden en hijzelf overbleef, ziet hij als onderdeel van dat grotere plan.
Als tegenprestatie voor de hulp die hij ontving, wil hij vanuit Nederland een foundation starten die arme Afrikaanse gezinnen ondersteunt met kleding en onderwijs. Hij refereert ook aan de nalatenschap van zijn naam: jongeren in verschillende Afrikaanse landen dragen ‘Tijjani’ of ‘Tijani’ als eerbetoon, en in Nederland zijn er spelers met die naam — iets wat hij beschouwt als een warm compliment.