Globalisme is dood. Leve het globalisme?
In dit artikel:
Op Kerstavond werd de balletvoorstelling De Notenkraker, onder leiding van Russische dirigent Valery Ovsyanikov, uitgevoerd in Milaan, wat opmerkelijke reacties oproept gezien de driejarige boycot van Russische culturele uitingen in Europa. De houding ten opzichte van Rusland lijkt te verschuiven, wat ook blijkt uit de recente presidentiële verkiezingen in Kroatië, waar de zittende president Zoran Milanovic, die als pro-Russisch werd bestempeld, bijna 50 procent van de stemmen behaalde. Deze trend is waarneembaar in verschillende Europese landen zoals Roemenië, Oostenrijk en Duitsland, waar anti-establishment kandidaten aan populariteit winnen.
In Oostenrijk won de FPÖ belangrijke stemmen, wat leidde tot een verzoek van president Alexander van der Bellen aan FPÖ-leider Herbert Kickl om een regering te vormen, ondanks eerdere weigeringen om samen te werken. De Europese elite voelt zich bedreigd door deze opkomst van 'populisten', die kritisch zijn over de anti-Russische politiek van de EU. Ook buiten Europa vervagen de certainties van de globalistische wereldorde, met het aangekondigde vertrek van de Canadese premier Justin Trudeau, evenals Jacinda Ardern in Nieuw-Zeeland.
In de VS lijkt er een verschuiving te zijn, waarbij de gevestigde orde het tegen een opkomend populisme moet opnemen. Donald Trump wordt gezien als een mogelijke factor voor verandering in het internationale speelveld. Het gedrag van grote techbedrijven, zoals het afschaffen van 'factcheckers' door Facebook, reflecteert een groeiende onvrede met de heersende narratieven. Amerikaanse bedrijven beginnen eveneens hun woke-agenda's te heroverwegen, wat de trend onderstreept dat er veel veranderende wind waait binnen politieke en economische machtsstructuren.
Al deze ontwikkelingen wijzen op een groeiende onvrede met de huidige politieke normen en de mogelijkheid van een nieuwe richting, waarin sentimenten onder de bevolking steeds sterker naar voren komen. Geopolitiek analisten merken op dat de westerse leiders wellicht de werkelijke gevoelens van hun kiezers niet goed begrijpen, wat kan leiden tot significante veranderingen in de politieke landschappen van zowel Europa als de VS.