Gelukkig vonden we, bij het bad, een bruin glanzend babysalamandertje | column Maaike Borst

In dit artikel:

Het weekend valt samen met storm Amy en regen; de vertelster ligt ziek op de bank terwijl haar oudste zoon haar plaagt dat ze precies de juiste dag gekozen heeft om thuis te blijven. Wat anders vol plannen had kunnen zitten — klussen, sporten, schrijven, feesten, demonstreren — gebeurt niet. Zweet en hoofdpijn dwingen haar tot stilzitten; de huiskat kruipt bij haar onder de deken en de tijd glijdt langzaam weg zonder onrust.

Haar man komt opgewonden terug van het fluiten van een wedstrijd: een boze speler had hem na afloop om zijn adres gevraagd en iets geroepen over het sturen van bloemen. Maar er is geen ruimte voor drama, hij moet snel door naar een repetitie en het huishouden blijft rustig op de bank achter.

Zondag brengt de jongste zoon van negen het tempo weer in beeld: hij somt een volle weekkalender op — pianoles, voetbal, toets, feestjes — en klaagt kort over hoe druk hij het heeft, om vervolgens met een vriend vrolijk een knikkerbaan te bouwen. Het spel trekt de kat van haar schoot en herstelt de gewone, alledaagse beweging in huis.

Bij het opruimen vinden ze in de buurt van het bad een klein, glanzend babysalamandertje. Dat kleine ontdekkinkje zet een natuurlijke pauze: een moment om samen even stil te staan en te genieten van iets kleins en verrassends te midden van storm en drukte. Het verhaal contrasteert de opgejaagdheid van het dagelijks leven met de onverwachte rust die ziekte en kleine geluksmomenten kunnen brengen.