Geen toekomst zonder waardering voor onze prachtige geschiedenis!
In dit artikel:
De schrijver verwoordt een oproep tot hernieuwde nationale trots en verzet tegen wat hij ziet als een hedendaagse zelfverachting van Nederland. Met verwijzingen naar de Gouden Eeuw, de VOC, zeehelden als Piet Hein en Michiel de Ruyter, en symbolen als de Unie van Utrecht en het Plakkaat van Verlatinghe, schetst hij een beeld van een ooit groots en samenhangend volk waarvan de glorie nu volgens hem wordt weggezet en besmeurd. De oorzaak van die afkeer zoekt hij bij de Frankfurter Schule en het zogenaamde “cultuurmarxisme”, termen die hij gebruikt om te verklaren waarom historische trots vandaag taboe zou zijn — een framing die in het publieke debat als controversieel wordt beschouwd.
De auteur trekt parallellen tussen de Tachtigjarige Oorlog tegen Spanje en de huidige verhouding van Nederland tot Brussel: waar men toen zich losmaakte van een verre heerser, zo pleit hij nu voor verzet tegen EU-invloed en noemt hij Nexit als gewenst alternatief. Hij waarschuwt dat maatschappelijke en politieke instituties, van scholen en universiteiten tot media en rechtbanken, volgens hem zijn gekaapt door vijandige ideeën en roept op tot een georganiseerde “mars door de instituties” om het land terug te winnen — een hedendaagse, institutionele variant van historische zeesuccessen zoals de aanval op Chatham.
Concreet vraagt hij om een brede mobilisatie van boeren, ondernemers, leraren, studenten, jongeren en ouderen als patriotten om tijdig het tij te keren. De tekst combineert historische verwijzingen met politieke retoriek en wil vooral een gevoel van gedeelde identiteit en urgentie herstellen.