Geen tbs voor Vlaardingse pleegouders: waarom deze uitspraak zoveel vragen oproept

In dit artikel:

De Rotterdamse rechtbank heeft onlangs besloten geen tbs met dwangverpleging op te leggen aan het Vlaardingse pleegouderpaar John en Daisy van den B. Dit oordeel verbaast zowel de vier moeders van de pleegkinderen — die hun tijd in het gezin als een hel omschrijven — als een breder publiek. De combinatie van de ernst van de feiten enerzijds en de bevindingen van het Pieter Baan Centrum (PBC) anderzijds maakt de beslissing voor velen moeilijk te begrijpen.

Tbs (terbeschikkingstelling) met dwangverpleging is bedoeld voor veroordeelden bij wie psychiatrische behandeling nodig is omdat zij een blijvend gevaar vormen. Het PBC brengt vaak advies uit over de psychische toestand en het risico van recidive; in deze zaak lagen de conclusies van dat expertisebureau zodanig dat veel omstanders hadden verwacht dat tbs zou volgen. De rechtbank heeft desondanks anders geoordeeld, wat vragen oproept over hoe de juridische criteria voor tbs hier zijn toegepast.

De uitspraak zet discussie op gang over de afweging tussen strafrechtelijke verantwoordelijkheid, medische deskundigheid en bescherming van de samenleving. Voor de betrokken moeders en andere belanghebbenden wekt het besluit gevoelens van onrecht en onbegrip; het roept ook bredere aandacht op voor hoe ernstige mishandeling in pleeggezinnen door rechtbanken en forensisch psychiatrische instanties wordt beoordeeld.