Gaza zonder Gazanen, de schaamteloze droom van Trump en Netanyahu
In dit artikel:
Een recent 38 pagina’s tellend plan, opgesteld met medewerking van de Boston Consulting Group en ex-premier Tony Blair, schetst een ingrijzende herinrichting van Gaza als een luxe kustzone met torenflats, hightechbedrijven en toeristische voorzieningen — maar zonder de huidige bewoners. Het document, dat in de berichtgeving naar voren kwam, stelt voor Gazanen “vrijwillig” een paar duizend dollar te geven om te vertrekken; critici noemen dit geen aanbod maar gedwongen verplaatsing en karakteriseren het als etnische zuivering.
De voorstellen passen volgens de auteur in een lange geschiedenis van Palestijnse verdrijving: de Nakba van 1948, de Israëlische bezetting sinds 1967, de versplintering na de Oslo-akkoorden en jarenlange blokkades die Gaza tot één van de dichtstbevolkte en hulpafhankelijke gebieden ter wereld maakten. Waar eerdere strategieën soms verhuld waren, is deze blauwdruk expliciet en zakelijk opgezet — een “New Dubai”-visie die economische aantrekkelijkheid koppelt aan de systematische marginalisering van de oorspronkelijke bevolking.
Politieke motieven spelen mee. De tekst wijst erop dat premier Netanyahu de oorlog politiek inzet om zijn positie te behouden, terwijl voormalig president Trump en zijn aanhangers druk zetten om door te vechten in plaats van tot overeenstemming te komen. Tegelijk zouden organisaties die nu hulp en voedsel verstrekken grotendeels betrokken zijn bij het vormgeven van de reconstruction roadmap, wat volgens de kritiek de cynische tegenstelling versterkt tussen humanitaire nood en commerciële plannen.
De internationale reactie is volgens het artikel teleurstellend lauw: Europa uit vage zorgen maar behoudt handelsbelangen, Arabische regeringen blijven terughoudend door eerdere akkoorden, en de Verenigde Staten tonen steun aan de plannen. Mensenrechtenorganisaties zoals het Israëlische B’Tselem spreken al van genocide en waarschuwen voor systematische uitwissing.
Humanitaire gevolgen zijn al zichtbaar: dagelijks worden lichamen onder puin gehaald, ziekenhuizen en scholen liggen in puin en kinderen sterven door gebrek aan voedsel en veilige vluchtroutes. De kernvraag die de auteur stelt is niet langer of het plan moreel verwerpelijk is — dat is volgens hem duidelijk — maar hoe lang de internationale gemeenschap blijft toekijken terwijl een volk stelselmatig wordt weggewerkt om plaats te maken voor een investeringsparadijs.