G.B.J. Hilternuis

In dit artikel:

Begin jaren tachtig keek de verteller samen met zijn vader naar de politieke commentator GBJ Hilterman; wanneer Hilterman zijn rubriek van de autocue voorlas, heerste er stilte in de huiskamer en reageerde zijn vader soms met harde lachsalvo's of boze kreten. De schrijver erkent dat hij niet beschikt over Hiltermans stem, uitstraling of gezag, maar wil desalniettemin op zijn eigen, meer bescheiden manier de wereld blijven duiden — ook al kan hij de actualiteit vaak niet meer serieus nemen.

In de tekst uit hij frustratie over hedendaagse politici (met name een verwijzing naar Jesse Klaver) en de steun aan Oekraïne, en noemt hij de wereld een gekkenhuis waarvan Nederland het zenuwcentrum lijkt. Tegelijk waarschuwt hij om je humeur niet te laten bepalen door politieke toestanden. Omdat zijn vader overleden is, voert hij die gesprekken nu in zijn verbeelding; die fantasierijke momenten brengen hem terug naar zijn jeugd en naar autoritten met zijn vader. De bijdrage sluit af met een oproep om de bijbehorende video te delen.