Frans Timmermans schittert door afwezigheid bij afscheid Kamerleden - slechte verliezer tot het einde
In dit artikel:
Frans Timmermans, de kortstondige leider van de samengestelde partij GroenLinks-PvdA, was afwezig bij het officiële afscheid van zeventig vertrekkende Tweede Kamerleden tijdens de laatste vergadering van de oude Kamer. Kamervoorzitter Martin Bosma sprak de afgevaardigden toe; Timmermans, die tot voor kort zichzelf profileerde als morele grootheid en verbindingsfiguur, verscheen niet. De auteur van het opiniestuk ziet die afwezigheid als symbolisch: een gebrek aan waardigheid en verantwoordelijkheid na de teleurstellende verkiezingsuitslag waarbij zijn partij vijf zetels verloor en terugviel naar twintig zetels, waarna Timmermans direct terugtrad.
Het stuk reconstrueert Timmermans’ snelle opkomst en even snelle val: begin dit jaar nam hij het leiderschap op zich met het doel de progressieve familie te herstellen en grote thema’s zoals klimaat en sociale verbinding aan te pakken. Dat ideaalbeeld botste in de campagne op weerstand; volgens de columnist werkte zijn moraliserende toon averechts buiten de grote stedelijke centra en gaf die vielen kiezers eerder aanleiding tot irritatie dan tot bewondering. Tegelijkertijd groeiden partijen als PVV en FVD, waardoor de fusiepartij niet het brede draagvlak vond waarop was gehoopt.
De auteur verwijt Timmermans hypocrisie: hij zou over fatsoen, respect en dienstbaarheid hebben gesproken, maar niet in staat zijn die waarden te tonen nu hij zelf verlies leed. Dat oordeel wordt versterkt door Timmermans’ eigen verklaring dat een politieke terugkeer “heel onwaarschijnlijk” is en zijn uitsluiting van een ministerspost, wat volgens het artikel wijst op terugtrekking zodra de persoonlijke status wegvalt. Ook zijn ervaring als voormalig vicevoorzitter van de Europese Commissie wordt aangehaald om het contrast te benadrukken tussen zijn Brusselse rol als technocraat en zijn mislukte Nederlandse comeback.
Het opiniestuk maakt van Timmermans’ afwezigheid een breder oordeel over GroenLinks-PvdA: de partij zou te veel leunen op morele zelfverheffing en te weinig op inhoud en verbinding met kiezers. Waar veel vertrekkende Kamerleden, ongeacht politieke kleur, het afscheid wel bijwoonden en het ambt met waardigheid afsloten, blijft Timmermans volgens de schrijver thuis en toont daarmee volgens hem zijn ware aard: ijdelheid en zwakte in plaats van staatsmanschap.
Belangrijke context: het artikel is een duidelijke afrekening en bevat krachtige waardeoordelen over zowel de politicus als de partij. Het vermeldt de actuele politieke verschuivingen in Nederland (sterkere prestaties van rechtse partijen, beperkte doorbraak van GroenLinks-PvdA buiten grote steden) en noteert Timmermans’ terugtreden en afstand van politieke functies als bepalende feiten voor de kritiek.