Frankrijk in crisis: waarom stapt de ene na de andere premier op?

In dit artikel:

Sébastien Lecornu, pas een maand in functie, heeft zijn ontslag ingediend omdat hij geen stabiele meerderheid in het parlement kon vergaren. Hij is daarmee de derde Franse premier in één jaar — na Michel Barnier en François Bayrou — sinds de verkiezingen van afgelopen zomer. Lecornu vertegenwoordigt het centrumrechts en was door president Emmanuel Macron benoemd om een meerderheidsloze samenstelling te leiden, maar kwam al snel vast te zitten doordat oppositiefracties links en radicaal‑rechts hem niet steunden en ook bondgenoot Les Républicains dreigde steun in te trekken. Dat maakte regeren volgens de premier onhoudbaar.

Het diepere probleem is dat geen enkele partij een absolute meerderheid heeft; samenwerken en compromissen zijn daardoor noodzakelijk, maar die blijken in de praktijk niet te gebeuren. Lecornu zei hierover: “De partijen gedragen zich allemaal alsof ze wél een absolute meerderheid hebben.” Partijen eisen dat hun volledige programma wordt uitgevoerd, waardoor coalitievorming en het nemen van moeilijke budgettaire beslissingen blokkeert.

De politieke impasse heeft concrete gevolgen: al meer dan een jaar ontbreekt er in Frankrijk een stabiele uitvoerende macht, serieuze hervormingen blijven uit en de overheidsfinanciën lopen uit de hand. Europa en de financiële markten raken ongerust en er klinkt zelfs angst voor een verslechtering richting staatsfinancieel noodweer. Daarnaast verzwakt de binnenlandse chaos Frankrijk’s positie op het wereldtoneel te midden van oorlogen en handelsconflicten.

De linkse oppositie eist daarop het aftreden van Macron en nieuwe presidentsverkiezingen; Marine Le Pen wil het parlement ontbinden en nieuwe parlementsverkiezingen. Macron weigert tot nu toe op te stappen of vervroegde parlementsverkiezingen uit te schrijven. Als hij zijn koers vasthoudt zal hij opnieuw een premier moeten benoemen — de vierde in twaalf maanden — met de zware opdracht een werkbare meerderheid te smeden.