Filmdiva Claudia Cardinale: 'Hij zei dat ik na spaghetti de beste uitvinding van Italië was'

In dit artikel:

De Italiaanse-Tunesische filmdiva Claudia Cardinale (Tunis, 1938) is op 87‑jarige leeftijd overleden. In juni 2019 sprak Ronald Ockhuysen haar in Amsterdam; dat interview is nu opnieuw relevant nu de actrice is overleden. Cardinale, die meer dan honderd films maakte en lange tijd in Parijs woonde, reflecteerde toen op haar carrière, haar privéleven en de manier waarop ze altijd haar eigen koers heeft gevaren.

Haar doorbraak begon op achttienjarige leeftijd toen ze onverwacht een schoonheidswedstrijd in Tunis won en een bezoek aan het filmfestival van Venetië cadeau kreeg. Dat zette de deur naar de filmwereld wijd open: vanaf dat moment had ze vrijwel altijd werk. Ze omschreef zichzelf als zelfstandig en gezaghebbend — “Ik was de baas” — zowel op de set als privé, zonder bodyguards en met een sterke behoefte aan vrijheid.

Cardinale vertelde anekdotes over beroemde collega’s: ze begeleidde Rock Hudson op feestjes om zijn homoseksualiteit te verbergen en was bij hem in zijn laatste dagen; David Niven gaf haar eens een speels compliment; Alain Delon raakte gefrustreerd toen zij zijn avances negeerde. Ze werkte onder grootheden als Luchino Visconti (Il Gattopardo, 1963), Federico Fellini (8½, 1963) en Sergio Leone (Once Upon a Time in the West, 1968) — die laatste rol geldt als haar bekendste en toonde haar vermogen om met een enkel blik veel te communiceren.

Privé trouwde ze met producent Franco Cristaldi (met wie ze een lang contract tekende) en later had ze een langdurige relatie met regisseur Pasquale Squitieri, de vader van haar dochter Claudia. Ze erkende dat de filmwereld destijds door mannen werd gedomineerd en dat verleiding op de set normaal was, maar benadrukte dat zij altijd probeerde de regie over haar leven en carrière te behouden.

Acteren zag ze als een manier om meerdere levens te leven en mensen te onderzoeken; tegelijk maakte ze duidelijk dat de gouden jaren van de cinema financieel niet altijd gul waren — ze moest blijven werken. Haar uitstraling inspireerde ook schrijvers als Alberto Moravia en Pier Paolo Pasolini tot literaire reflecties over seksualiteit en existentie.

Cardinale liet een omvangrijk en internationaal oeuvre na en werd herinnerd als een trotse, onafhankelijke ster die de filmgeschiedenis mede kleurde.