Feynman en/of Feiten - Wiens straat?

In dit artikel:

In toenemende mate voelen Nederlanders zich onveilig op straat: niet alleen ’s avonds of in donkere stegen, maar ook overdag in winkelcentra, bij stations en tijdens het uitgaan. De auteur wijst op recente incidenten — waaronder een nieuw type drone-aanval in België — en beschrijft hoe veiligheidsdiensten soms binnen dagen concluderen dat daders alleen handelden, een conclusie die als kort door de bocht wordt gezien tenzij vooraf al veel bekend was.

Er wordt kritisch gekeken naar het publieke en bestuurlijke antwoord: oorzaken zouden nauwelijks onderzocht worden, patronen worden genegeerd en gevoelige tellingen in criminaliteitsstatistieken blijven uit. Discussies over migratie, religieuze praktijken en culturele conflicten worden vaak afgedaan of gecanceld, waardoor een breed maatschappelijk debat over deze thema’s ontbreekt. Volgens de tekst zorgt die stilte ervoor dat problemen onopgelost blijven en spanningen groeien.

De tekst noemt een reeks ernstige misstanden — van vrouwenbesnijdenis en eergerelateerd geweld tot gedwongen huwelijken, executies van tegenstanders en structurele vervolging van religieuze minderheden — en signaleert dat aandacht voor zulke zaken vaak wordt geblokkeerd uit angst voor stigmatisering. Ook wordt gewezen op geweldsincidenten en criminele strukturen die zich ontplooien in opvanglocaties (AZC’s) en in wijken, met voorbeelden als steekpartijen, seksuele misdrijven en georganiseerde criminaliteit.

Door een combinatie van ondermijning en bestuurlijke tekortkomingen verliest de politie volgens de auteur het monopolie op geweld: maffia-achtige netwerken, religieuze fanatiekelingen en georganiseerde criminelen nemen posities in, terwijl meer politietaken naar particuliere beveiligers, buurtorganisaties en zelfs burgerwachten verschuiven. Ondernemers worden afgedwongen, lokale initiatieven tegen criminaliteit ontstaan, en het strafrecht lijkt onvoldoende om terug te slaan tegen terreur en ondermijning.

De maatschappelijke gevolgen zijn groot: vrouwen die uitgaan worden structureel lastiggevallen, jongeren raken gefrustreerd en soms gewelddadig, en ondernemers en bewoners leven in constante onveiligheid. Financiële en sociale kosten — onder meer door verslaving en dakloosheid — nemen toe en ondermijnen de leefbaarheid van wijken.

De schrijver plaatst de nationale problemen in een bredere context: sinds 2022 is duidelijk geworden hoe fragiel vrede en veiligheid kunnen zijn in Europa (refererend aan 7 oktober), en vergelijkingen met andere landen tonen hoe snel sociale orde kan ontsporen. De conclusie is dat polder- of struisvogelpolitiek niet meer volstaat: er moet openlijk over oorzaken worden gedebatteerd, patronen moeten serieus onderzocht worden en er is dringend behoefte aan effectieve handhaving en beleid zodat alle burgers — politici, toeristen, ouderen, mannen, vrouwen en kinderen — weer veilig over straat kunnen.