Feynman en/of Feiten - Uw stem is hun missie
In dit artikel:
België heeft de instroom van asielzoekers met circa 38% teruggedrongen door opvang voor alleenstaande mannen twee jaar geleden en later ook voor moeders met kinderen te sluiten; rechters oordeelden daarop herhaaldelijk, maar opvang wordt volgens de auteur vaak vervangen door een folder in plaats van daadwerkelijke huisvesting. Maurice de Hond waarschuwt voor sociale onrust als na de verkiezingen geen oplossingen komen; de campagne werd gedomineerd door discussie over formatie en uitsluiting van mogelijke coalitiepartners, terwijl straks waarschijnlijk vier tot vijf partijen moeten samenwerken.
Frans Timmermans en anderen wijzen op het zoeken naar zondebokken in moeilijke tijden; het straatbeeld verandert en er zijn zorgen over gebieden met hoge onveiligheidsperceptie. Nederland kende het afgelopen decennium een migratiesaldo van ongeveer één miljoen mensen. De schrijver betoogt dat migratie niet als enige oorzaak van woningnood mag dienen: structureel meer bouwen en het schrappen van belemmerende regels zijn nodig om het aanbod te vergroten, en tegelijk moet migratiebeleid de vraag beperken — bijvoorbeeld door netto-ontvangers die willen terugkeren daarbij te helpen.
Klimaat en energietransitie zijn volgens het stuk onderbelicht en veel duurder dan vaak wordt toegegeven: opgeteld kan de rekening richting de duizend miljard lopen wanneer woningen gasloos gemaakt moeten worden en er aanvullende infrastructuur voor elektriciteit, restwarmte, opwekking en opslag nodig is. Politieke plannen missen vaak ook een realistische blik op personele uitvoerbaarheid: er is geen geloofwaardige uitleg hoe miljoenen jongeren verleid moeten worden tot vakopleidingen om de uitvoerders voor beleid te leveren, waardoor veel ambities door personeelstekort ondermijnd dreigen te worden.
Het stikstofdossier komt er niet eenvoudiger op. De auteur noemt voorbeelden — onder meer Arjen Lubachs uitzending — en waarschuwt dat halvering van de veestapel onvoldoende is; buitenlandse emissies die in Nederland neerslaan blijven probleematisch. Door het huidige vergunningenstelsel en de manier waarop natuurregels werken, zou zelfs bij verbetering van natuurwaarden in grote delen van Nederland bouwen praktisch onmogelijk blijven: het systeem kijkt volgens de schrijver te weinig naar belangen als woningbouw, voedselzekerheid en mobiliteit. Onderbouwing van de kritiek bevat verwijzing naar RIVM-data over bodem-pH waarmee sommige paniekaanvallen over verzuring te nuanceren zijn.
Er is volgens de auteur een schadelijke reflex om industrieën weg te jagen in naam van natuur en klimaat: vertrek van raffinaderijen en de chemische sector leidt niet alleen tot banenverlies en verminderde leveringszekerheid, maar verschuift ook milieubelasting en kapitaalvernietiging naar elders. Tegelijk zouden politici te vaak internationale verdragen — zoals het vluchtelingenverdrag en de habitatrichtlijn — als onherroepelijke beperkingen presenteren, waardoor nationale zorgplichten richting eigen burgers worden gesaboteerd.
Op mensenrechtelijk vlak wordt gewezen op plichten uit het UVRM, ICESCR en EVRM: de staat moet een voldoende levensstandaard garanderen en woningen respecteren, wat problematisch is bij een woningtekort van zo'n 396.000. De schrijver pleit ervoor juridische en bestuurlijke reflexen die huisvesting blokkeren te heroverwegen en noemt kritiek op de Raad van State: rigide toepassing van regels (zelfs over kleine parkeerplaatsen) leidt tot inhumane uitkomsten en ondermijnt vertrouwen.
Kernboodschap: de volgende regering moet kiezen en op belangen sturen — energietransitie, klimaatadaptatie, woningbouw, zorg en defensie vereisen stabiliteit, een sterke economie en een technisch opgeleide beroepsbevolking. In plaats van elkaar te beschuldigen moet de politiek luisteren, compromissen sluiten en concrete leveringen organiseren.