'Ferrara! Is this where they make Ferrari's?' | column Jean Pierre Rawie

In dit artikel:

Een bevriend echtpaar vierde op het eiland Mazzorbo in de Venetiaanse lagune hun vijftigjarig samenzijn met een feestelijke lunch voor twaalf gasten. De auteur was op reis omdat hij kort tevoren in Rome was voor overleg met een hooggeplaatste geestelijke; van daaruit maakte hij de vier uur durende rit met de Frecciarossa naar Venetië — een comfortabele intercity waarvan de snelheid en het landschap hem bevielen, al miste hij nostalgisch de klassieke restauratiewagen, vervangen door een eenvoudig buffet.

De lunch op Mazzorbo had de sfeer van een film: lange tafel, smakelijke overvloed aan gerechten en wijnen, en een paar korte jubelredes. Die ervaring leidde tot bredere observaties over reizen en tafelen: mensen praten na een verblijf in het buitenland vaak het meest over het eten en de vriendelijke bediening, iets wat volgens de auteur in Nederland minder gebruikelijk is omdat het eten er vaak duur en matig is en het personeel stijver.

Hij merkt daarbij op dat de Italiaanse horeca veelal door lokale mannen wordt gerund, wat contrasteert met Nederland waar veel eetgelegenheden in handen zijn van immigranten uit Turkije of andere Middellandse Zeegebieden. Een anekdote over Louise Fresco die Italiaans probeerde te spreken tegen Libanese pizzabakkers illustreert die culturele mismatch. Ook wijst hij op het gebruikelijke fenomeen dat ervaren reizigers graag onbekende, niet-gidsadresjes doorgeven — praktische tips voor betaalbaar, goed eten, zoals het geheugen van Matthijs Röling aantoont bij een reis naar Shanghai.

Kortom: een intieme viering vormde aanleiding tot nostalgie over treinreizen en restauratiewagens en tot een reflectie op culturele verschillen in gastvrijheid en culinaire beleving tussen Italië en Nederland.