Femke Bol, met haar ijzeren discipline, is opnieuw wereldkampioen op de 400 meter horden: 'Ik ben er eigenlijk altijd als het moet'

In dit artikel:

Femke Bol kroonde zich in Tokio opnieuw tot wereldkampioen op de 400 meter horden: na een strak opgebouwde wedstrijddag — wekker om 10.00, fysio, eten en rust, bus naar het stadion om 18.00, de baan op om 21.18 en weggeschoten om 21.27 — liep ze de finale in 51,54 seconden en verdedigde daarmee haar titel van Boedapest twee jaar eerder.

Haar succes komt niet uit het niets maar is het resultaat van strikte planning en vaste routines. Bol bereidt alles vooraf minutieus voor, van trainingskampen tot de laatste rituelen voor de start; die structuur helpt haar haar raceplan feilloos uit te voeren. Haar coach Laurent Meuwly benadrukt vooral haar mentale stevigheid en consistentie: Bol kan omgaan met uiteenlopende scenario’s en zet constant het niveau neer dat nodig is. Zelf zei ze dat haar kracht is dat ze er “altijd als het moet” is.

Fysiek heeft Bol het uithoudingsvermogen om in de slotfase afstand te nemen of in te halen, maar volgens haar teamgenoten speelt geheugen en taakgerichtheid een even grote rol. Ze slaapt vroeg, leeft topsportgericht en onthoudt precies wat in vorige races goed en fout ging — dat stelt haar in staat voortdurend te verbeteren. Dit seizoen was ze ongeslagen op haar specialiteit en heeft ze een reeks van dertig opeenvolgende overwinningen in de Diamond League.

De omstandigheden in Tokio verschaften Bol extra favorietenstatus: haar voornaamste concurrente, de Amerikaanse Sydney McLaughlin-Levrone — Olympisch kampioene in Parijs — koos niet voor de 400 horden maar voor de 400 meter vlak, waarin zij op indrukwekkende wijze 47,78 liep (de tweede tijd ooit). Toen McLaughlin zich terugtrok voor de hordencategorie moesten Bol en haar team even omschakelen, maar dat veranderde niets aan hun focus op een optimale race.

Vooraf hield Bol zich afzijdig van medaledenken en concentreerde ze zich op taken en ritme; direct voor de start werd ze nog rustig terwijl ze haar raceplan mumelde. Met de gouden medaille om haar nek concludeerde ze tevreden dat de wedstrijd verliep zoals gepland — een bevestiging van haar positie als een van de toonaangevende atletes in de wereldatletiek. In Tokio was haar populariteit zichtbaar: een grote banner in Shibuya en een goedgevuld Nationaal Stadion markeerden haar status op het mondiale podium.