Familieleden van de Israëlische gijzelaars zijn dankbaar voor Trumps 'vredesplan'. Trump zelf heeft andere motieven
In dit artikel:
Op tweejarige herdenking van de aanval van 7 oktober staat in Israël één onderwerp bovenaan: de terugkeer van de nog in handen van Hamas zijnde gijzelaars. Op 9 oktober 2025 waren er landelijk herdenkingen — met loeiende sirenes en bijeenkomsten op plaatsen als Tel Aviv en in kibboetsen — terwijl ook in Gaza hetzelfde datum werd gemarkeerd onder aanhoudend geweld. De omvang van het drama wordt zichtbaar in de cijfers die vaak genoemd worden: ongeveer 67.000 doden in Gaza en nog rond 48 gijzelaars die leven of dood bij Hamas verblijven.
In binnenlandse debatten overheerst het verzoek om prioriteit te geven aan vrijlating. Veel Israëliërs, zoals in een voorbeeld uit het publiek geschetst, reageren met verontwaardiging op internationale protesten en tonen nauwelijks empathie voor Gazaanse slachtoffers; voor hen staat het terughalen van de ontvoerden centraal. Die opstelling versterkt het beeld van een polariserend, zwart-wit denken: wie niet voluit achter Israël staat, is verdacht.
Tegelijk raakt Israël internationaal geïsoleerd door de hevige militaire reactie op 7 oktober. Kritische stemmen binnen het land — kleine protestgroepen tegen de Gaza-campagne en discussies over de koers van het zionisme onder Netanyahu — blijven marginale geluiden en worden soms bestempeld als verraad. De families van gijzelaars vormen een krachtige lobby: zij prijzen het Amerikaanse vredesvoorstel van Donald Trump, omdat het de vrijlating als eerste fase inhoudt en hen hoop geeft; sommigen hebben Trump zelfs voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Vrede.
Het plan van Trump is omstreden en meer dan alleen een ruilvoorstel: het dwingt Hamas tot capitulatie en voorziet in een internationale vorm van bestuur waarin figuren als Trump en Tony Blair een rol zouden spelen — iets waar critici het koloniale karakter van aanmerken. Trumps belangen lijken deels persoonlijk: het nastreven van een Nobelprijs, het herstellen van Amerikaanse gezichtsverlies na de mislukte Israëlische aanval op Hamas-onderhandelaars in Qatar, commerciële belangen van zijn familie in de regio en binnenlandse politieke overwegingen richting Amerikaanse verkiezingen.
Rechts-extremistische Israëlische ministers zoals Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir verzetten zich fel; het plan schrapt hun verlangens tot uitbreiding en kolonisering van Gaza en verbiedt annexatie van de Westelijke Jordaanoever. Of zij de regering verlaten is onzeker — mogelijk rekenen zij erop dat Netanyahu de onderhandelingen saboteert en de schuld aan Hamas kan blijven geven. De onderhandelingen in Egypte gaan door, maar de situatie blijft fragiel en door emotie en politiek zwaar beladen.