Europa verhoogt pensioenleeftijd - burgers draaien op voor falend beleid
In dit artikel:
De tekst hekelt de manier waarop Europese overheden met de pensioendruk omgaan: in plaats van structureel beleid te voeren om de kosten van vergrijzing beheersbaar te houden, wordt de rekening naar gewone werkenden geschoven. Wie, wat en waar: de kritiek richt zich op Brussel en nationale regeringen in Europa, met specifieke verwijzing naar Nederland waar het aantal werkenden per gepensioneerde volgens prognoses van vier naar twee zal dalen rond 2040. Wanneer: het stuk bespreekt de huidige en aanstaande maatregelen zoals het verhogen van de AOW‑leeftijd en pensioenpremies.
Kernpunt: de “vergrijzingscrisis” wordt niet gepresenteerd als een onvermijdelijke natuurwet maar als het resultaat van decennia van politieke keuzes en wanbeleid. In plaats van vroegtijdig huidig en toekomstig beleid aan te passen, zouden beleidsmakers vooral hebben ingezet op massale immigratie als arbeidsmarktoplossing — een maatregel die volgens de auteur onvoldoende economisch rendement oplevert en tegelijkertijd hoge kosten meebrengt voor uitkeringen, huisvesting en zorg.
Gevolgen: de maatschappelijke last valt vooral op de middenklasse en werkenden die langer moeten doorwerken en meer gaan betalen, terwijl volgens het artikel miljarden naar EU‑bureaucratie, klimaatinvesteringen, migratieopvang en buitenlandse steun lopen. Die prioriteiten zouden het draagvlak voor politiek en solidariteit ondermijnen; ouderen die hun hele leven hebben bijgedragen, dreigen volgens de schrijver in armoede te belanden doordat beloften worden ingeperkt.
Waarom dit belangrijk is: de auteur ziet de huidige koers als een moreel en politiek falen: in plaats van te snijden in bureaucratie of andere uitgavenposten, kiezen regeringen ervoor om pensioenen en AOW‑leeftijden aan te passen, waarmee ze volgens de tekst een korte termijn oplossing prefereren boven fundamentele hervormingen.
Aanvullende context: demografische vergrijzing is reëel en vereist keuzes — die kunnen bestaan uit bezuinigingen op andere posten, hervorming van belasting- en uitkeringsstelsels, stimulering van arbeidsparticipatie en productiviteitsgroei, of gerichte migratiepolitiek — maar het artikel betoogt dat de huidige aanpak onevenredig de lasten bij werkenden legt en politieke verantwoordelijkheid ontkent.