Europa staat in brand, en wij doen alsof het vuur vanzelf dooft
In dit artikel:
De auteur schrijft als activist en Europeaan en waarschuwt dat wat zich nu in en rond Oekraïne afspeelt een herhaling is van 1938: stappen van annexatie en het instrumentaliseren van minderheden als rechtvaardiging voor geweld. Sinds de Russische annexatie van de Krim in 2014 ziet hij een escalatielijn — van Krim naar Donbas naar een aanval op heel Oekraïne — waarbij een beloond offensief alleen maar groter wordt.
Politieke spelers en diplomatie staan onder druk. De NAVO spreekt van belangen beschermen en kondigt extra militaire hulp aan — onder westerse leiding worden systemen, luchtafweer en munitie beloofd omdat de auteur meent dat Poetin alleen grenzen respecteert als hem dat daadkrachtig wordt laten zien. Tegelijk reist een Amerikaanse gezant naar Moskou voor onderhandelingen waarvan Oekraïne zelf niet aan tafel lijkt te zitten. Die situatie roept vergelijkingen op met München en appeasementpolitiek.
Donald Trump wordt door de schrijver neergezet als een moderne appeaser: niet uit naïviteit, maar uit berekening, bereid om Oekraïense soevereiniteit in te ruilen voor een politieke ‘deal’. Volgens de auteur is dat gevaarlijk omdat vrede die op capitulatie rust slechts uitstel is van een volgende agressie.
De tekst legt sterk de nadruk op menselijke slachtoffers: queer mensen in Rusland onder staatsrepressie, verdwenen activisten, gedeporteerde kinderen uit bezette gebieden, ontvoeringen en moorden op journalisten. Elke opgave van terrein is volgens de auteur een verlies aan vrijheid en leven voor echte mensen.
In Nederland en Europa ziet de schrijver gevaarlijke signalen: partijen als Forum voor Democratie en de PVV worden genoemd als obstakels voor hulp aan Oekraïne, terwijl BBB en SP volgens hem strategisch twijfelen op kritieke momenten. De oproep is concreet: Europa moet zijn eigen defensie versterken, wapencapaciteit opschalen, de oostflank daadwerkelijk beschermen en democratie weerbaarder maken door strijd tegen desinformatie, transparantie in partijfinanciering en digitale geletterdheid in onderwijs.
De slotboodschap is een morele keuze: of men kiest nu voor vrijheid, mensenrechten en soevereiniteit — inclusief onvoorwaardelijke steun aan Oekraïne als eigenbelang — of men laat dictators het lot van miljoenen bepalen. De auteur weigert opnieuw toeschouwer te zijn.