Esmah Lahlah, kies een kant en zet die hoofddoek dan uit principe één dag af

In dit artikel:

Op de dag dat de daders van Rayaan al‑Najjar (2006–2024) terechtstaan, publiceerde Kamerlid Esmah Lahlah een opiniestuk waarin ze zich verzet tegen het verheerlijken van afvalligen en dissidenten als heldinnen. De auteur van het artikel reageert fel: Rayaan staat juist symbool voor een fundamenteel principe van vrijheidsrechten — het recht op lichamelijke en geestelijke autonomie boven collectieve dogma’s — en betaalde daarvoor met haar leven.

Rayaan haalde het conflict met haar familie toen ze de hoofddoek afdeed en selfies maakte; dat verzet leidde volgens het stuk tot een deliberatie binnen de familie en uiteindelijk tot uitvoerende geweldpleging. Haar lichaam werd later gevonden in een moeras, met tape over de mond — een schrijnend beeld dat de poging symboliseert om zowel haar lijfelijke keuze als haar stem te laten verstommen. De schrijver bekritiseert Lahlah omdat zij, als iemand die het voorrecht heeft om onderwerpen als hoofddoek en geloofsafval veilig te bespreken, postuum de autonomie en moed van slachtoffers wil wegschrijven.

Het stuk plaatst Rayaan’s dood in een bredere context: jaarlijks registreert de politie naar schatting zo’n 3.000 voorvallen waarin traditie of dogma kernvrijheden aantasten — denk aan dwang, mishandeling, verkrachting, of het in het buitenland achterlaten zonder papieren. Dergelijk geweld treft niet alleen vrouwen; ook jongens en mannen worden het doelwit wanneer men hun gedrag als ontoereikend mannelijk ziet of hen van homoseksualiteit verdenkt. De auteur stelt dat sinds 2000 meer moslims in Nederland zijn gedood vanwege hun verlangen naar individuele deelname aan de vrije samenleving dan door links‑, rechts‑ of jihadistisch geweld samen, en noemt dit een systematisch verschijnsel.

Als eindpunt richt het opiniestuk een morele oproep aan Lahlah: toon solidariteit en gebruik je privilege — zet één dag je hoofddoek af als teken dat je begrijpt dat velen dat niet veilig kunnen doen. De schrijver daagt haar uit om duidelijk partij te kiezen voor de lichamelijke en geestelijke autonomie van kwetsbare mensen.