En wéér houdt een Franse premier het voor gezien

In dit artikel:

De Franse premier Sébastien Lecornu heeft maandag zijn ontslag ingediend, na slechts 27 dagen in functie — kortstzittende premier ooit in de Vijfde Republiek — terwijl zijn kabinet zelfs maar veertien uur standhield. Lecornu had zondagavond nog zijn ministersteam gepresenteerd, dat grotendeels bestond uit de bekende gezichten van zijn voorganger. Zowel coalitiepartners als oppositie klaagden dat er geen echte koerswijziging kwam; Lecornu concludeerde dat regeren onder zulke gepolariseerde omstandigheden onmogelijk is en zei bereid te zijn tot compromissen, maar dat “elke partij eiste dat de andere haar volledige programma overnam”.

Met zijn vertrek telt Frankrijk nu vijf premiers in twee jaar, een manifest teken van politieke blokkade. De Assemblée Nationale is gefragmenteerd in drie kampen — het centrumpolitieke blok rondom president Macron, het radicaal-rechtse Rassemblement National en radicaal-links — waardoor geen kabinet stabiel een meerderheid kan vormen. Eerdere pogingen om bezuinigingen door te voeren mislukten al: Frankrijk kampt met een begrotingstekort van meer dan 5 procent van het bbp, het hoogste binnen de EU, en twee voorgangers sneuvelden op hun bezuinigingsplannen.

Als volgende stappen liggen het benoemen van een nieuwe premier of het uitschrijven van vervroegde parlementsverkiezingen. Extreemrechts (Jordan Bardella, Marine Le Pen) dringt aan op ontbinding van het parlement; radicaal-links (Jean-Luc Mélenchon) eist zelfs stappen tegen president Macron. Macron zelf heeft gezegd niet te zullen aftreden en zijn resterende achttien maanden uit te zitten, maar zijn politieke positie en populariteit staan onder grote druk. Zolang de Kamer zo verdeeld blijft, blijft het moeilijk om ingrijpende maatregelen door te voeren.