Eerste vrouwelijke SGP-lid Riet Grabijn: Ik kwam binnen op de partijdag en er viel een ab-so-lute stilte
In dit artikel:
Riet Grabijn (91) leeft nu rustig in Sassenheim, maar haar levensverhaal raakt aan grote thema’s in de landelijke politiek en de SGP. Als eerste vrouwelijke lid van de SGP (lidmaatschap in 1984) kwam ze in het publieke debat toen het partijbestuur haar aanvankelijk toegang tot partijdagen weigerde. Ze stapte zelfs naar een advocaat en trok daarmee veel media-aandacht — internationale zenders belden — waarna ze uiteindelijk wél werd toegelaten en sindsdien meestal de partijdag bezocht. Haar aanwezigheid dwong binnen de partij langzaam enkele verhoudingen te normaliseren; voormalig SGP-voorman Van der Vlies sprak eens openlijk met haar tijdens een pauze, iets wat ze zeer gewaardeerd heeft.
Privé heeft Grabijn veel te verduren gehad: ze werd op jonge leeftijd wees, verloor twee zoontjes kort na de geboorte en verloor haar man in 2009 aan alzheimer. Desondanks put ze troost uit haar geloof; de Bijbeltekst Nahum 1:7 noemt ze vaak en staat ook op het graf van haar man. Ze benadrukt dat God haar door moeilijke tijden heeft bewaard en dat haar geloof haar houvast blijft, ook nu haar gezondheid achteruitgaat — ze is herstellende van tongkanker en merkt geheugen- en mobiliteitsverlies.
Dagelijks vult ze haar dagen met eenvoudige rituelen: vroeg wandelen met haar rollator in het park (waar honden haar kennen als de snoepjes-brengster), ontbijt, nieuws, bezoek, en het uitwerken van preken voor Prekenweb. In huis is een poes uit het asiel, Guusje, die erg schuw is en alleen door haar geaaid wordt. Ze woont dichtbij haar dochter; die en haar schoonzoon helpen waar nodig.
Politiek en principieel is Grabijn resoluut. Ze maakt onderscheid tussen kerkelijke ambten — waar volgens haar de Bijbel vrouwen geen leiderschap geeft — en politieke functies, waarvoor ze wél vrouwenrechten ziet. Ze ondersteunt het oordeel van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (2012) dat de SGP vrouwen niet mag uitsluiten van kieslijsten en pleit ervoor dat vrouwen actief blijven aandringen op deelname aan kandidatenlijsten. Ze betreurt dat het vrouwennetwerk Sapientia is gestopt na het verworpen amendement op het recente congres en vindt dat de huidige generatie vrouwen minder druk zet dan nodig is.
Voor haar carrière noemt ze haar werk bij de Sociaal-Economische Raad als leerzame periode: daar verdiepte ze zich in sociale wetgeving en verloor ze haar angst voor grote zalen. Nu kijkt ze nuchter naar de laatste levensfase: ze verwacht zelf de verre toekomst niet meer, maar leeft met vertrouwen op Gods tijd.