Eerste verkiezingen Syrië: meer van hetzelfde?
In dit artikel:
In de volkswijk Dwela in Damascus leek het gewone leven zwaarder door te wegen dan de parlementsverkiezingen van afgelopen zondag: straatverlichting doet het niet altijd, marktkraampjes en dagelijkse routines domineren, en veel bewoners tonen weinig interesse in de stemming. Het was de eerste verkiezingsronde onder president Ahmed al-Sharaa, nadat diens voorganger Assad in december naar Rusland was gevlucht. Buitenlandse waarnemers zien de verkiezingen als een test voor het democratische gehalte van de nieuwe regering, maar in Syrië zelf voelen veel mensen weinig betrokkenheid — mede omdat er in feite nauwelijks rechtstreeks gestemd kon worden.
Om verder verval van orde te voorkomen koos de nieuwe leiding voor een indirect systeem: een kiescommissie selecteerde uit een beperkte groep kandidaten tweederde van de meer dan 200 zetels; de resterende zetels worden later rechtstreeks door de president ingevuld. Maandagavond werden de eerste namen bekendgemaakt, en die resultaten zijn weinig bemoedigend voor vrouwen en religieuze minderheden. Slechts twee christenen kwamen door, en het aantal vrouwelijke afgevaardigden is ook zeer beperkt. Kiescommissie-woordvoerder Nawar Najmeh noemde die vertegenwoordiging „zwak” in verhouding tot het aantal christenen dat nog in Syrië woont.
Onder minderheden overheerst scepsis en gelatenheid. Een lokale predikant noemde de uitkomst „oude wijn in nieuwe zakken” en benadrukte dat het volk weinig te zeggen heeft — al zei hij ook dat het presidentiële recht om een derde van de zetels te benoemen in theorie gebruikt kan worden om ondervertegenwoordiging te corrigeren. Voor veel mensen wegen echter de aanhoudende veiligheidsproblemen zwaarder dan politieke procedures: bloedige confrontaties troffen onder meer druzen in het zuiden, en een zelfmoordaanslag in juni op een kerk in Damascus gaf de christelijke gemeenschap een zware klap. Een Christelijke vrouw zegt dat veel gelovigen niet meer geloven dat er nog een plek voor hen is in het land.
Kort samengevat: het indirecte verkiezingsproces geeft de nieuwe machthebbers controle over de samenstelling van het parlement, maar levert vooralsnog weinig zichtbare verbetering op in de representatie van minderheden en vrouwen, terwijl aanhoudend geweld het politieke vertrouwen ondermijnt.