Een monumentje voor de zeventienjarige Milou, die euthanasie verkoos, kreeg bredere betekenis

In dit artikel:

Milou, een zeventienjarige uit Nederland, kreeg in oktober 2023 als eerste minderjarige euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden. Filmmaker Bart Hölscher maakte vanuit ontroering een vijftig minuten durend monumentaal portret dat begon als een in memoriam en uitgroeide tot een breder document: beelden, tekeningen, filmpjes, sterke teksten en getuigenissen van ouders, vriendinnen en hulpverleners laten haar leven en de weg naar haar dood zien.

Het verhaal schetst een sprankelend en muzikaal kind dat in de puberteit diep traumatische ervaringen opliep: een verzwegen verkrachting, later in gesloten zorg opnieuw misbruikt — mede door falen van de instelling — met daarna automutilatie en suïcidepogingen. Ondanks deelname aan therapieën bleef Milou vasthouden aan een onherroepelijke doodswens; zij beargumenteerde haar keuze scherp en wilde een humane afloop die haar omgeving erger leed door geslaagd zelfdood zou besparen. Haar moeder Mireille en het gezin komen in de film indringend naar voren. Hulpverlener Halil, lange tijd gericht op herstel en de visie van ‘hulpvraag als schreeuw om aandacht’, doorliep een worsteling en erkende uiteindelijk dat Milou’s wens absoluut was.

Na haar dood ontstond politieke en medische controverse: veertien artsen en psychiaters (onder wie Denys en Van Os) vroegen om een strafrechtelijk vooronderzoek; politici namen dit deels over en dienden een motie in voor een moratorium van drie jaar op euthanasie bij mensen onder de dertig — een motie die in juni werd verworpen. De openheid rond de casus legde veel druk en verdachtmaking op de ouders en op uitvoerder-psychiater Oosterhoff. Hölschers film plaatst Milou’s persoonlijke tragedie midden in het grotere, gevoelige debat over euthanasie bij jongeren met psychisch lijden en de maatschappelijke en zorginhoudelijke tekortkomingen die daaraan voorafgingen.