Een groot azc in een klein dorp: hoe gaat dat in Aalden? 'Het was Khalaf. Je weet wel, zo'n popiejopie'
In dit artikel:
In het Drentse dorp Aalden, waar sinds bijna dertig jaar een asielzoekerscentrum (azc) gevestigd is, leven circa 480 asielzoekers tussen 1800 inwoners. Dit azc, dat begon met 250 bewoners en in de loop der tijd groeide, ligt rustig en omgeven door natuur, maar is het ‘grote onbekende’ voor veel dorpelingen. Beveiliging en beperkte toegankelijkheid zorgen voor afstand en onwetendheid over wat er binnen gebeurt.
De woonbegeleiders, zoals Annie Leppink en programmabegeleidster Doesjka Bergsma van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA), spelen een cruciale rol in het dagelijks leven van de bewoners. Zij bieden niet alleen praktische hulp bij procedures en voorzieningen, maar ook emotionele steun aan kwetsbare personen die getraumatiseerd zijn, zoals Grace, een Nigeriaanse vrouw die extreme ups en downs doormaakt. Annie en Doesjka proberen met humor, geduld en betrokkenheid het lange wachten op verblijfsvergunningen en huisvesting iets draaglijker te maken. Bewoners worstelen vaak met onzekerheid en heimwee, maar er zijn ook positieve contacten, zoals met buurvrouw Tinie en voormalige azc-bewoner Saber Qadiri, die inmiddels ingeburgerd is en een brugfunctie vervult tussen het azc en het dorp.
Ondanks incidentele spanningen en problemen met een kleine groep jongeren, verloopt het samenleven grotendeels vreedzaam. Het dorp ervaart af en toe overlast, zoals afval langs de looproutes, maar via initiatieven als gezamenlijke schoonmaakacties proberen bewoners actief bij te dragen aan hun omgeving. Het COA werkt aan het bevorderen van de integratie door meer gezinnen toe te laten en ruimte te creëren voor ‘time-out’ plekken voor bewoners die zich moeilijk gedragen.
Het azc voelt soms benauwend voor bewoners en buurtbewoners, mede doordat leefruimtes klein en soms verloederd zijn, en door de druk van landelijke opvangcrisissen. De lokale politiek en bewoners tonen begrip voor de situatie, maar vinden dat het aantal bewoners in verhouding tot het dorp beperkt moet blijven. Incidenten zoals de vondst van een nepvuurwapen zorgen voor extra spanningen, maar worden adequaat en zonder escalatie aangepakt.
Zo blijft Aalden een voorbeeld van langdurige opvang waar ondanks uitdagingen een vorm van normaal samenleven mogelijk is, met veel aandacht voor persoonlijke verhalen, wederzijds respect en de zoektocht naar stabiliteit voor asielzoekers die vaak ontworteld zijn door oorlog en trauma.