Een brief over pensioen lees ik echt niet. Oerdom natuurlijk, maar gelukkig heb ik een vrouw | column Herman Sandman

In dit artikel:

Een collega kreeg thuis een brief over het pensioen en wist niet wat hij ermee moest doen. De schrijver van het stuk erkent zelf dat hij post meestal niet leest; zijn vrouw regelt dat soort zaken en beslist of er iets mee gedaan moet worden. Op het werk ontstond onder middelbare collega’s een gesprek over het pensioen: men vroeg zich af of de premie verplicht is, wie er nu van betaalt en of er tegen de tijd van eigen pensionering nog wel geld over zal zijn. Er klonken zowel grapjes als serieuze zorgen over de toekomst van het stelsel. De auteur reflecteert dat bij hen taken vaak verdeeld zijn naar competentie en interesse, en sluit af met de observatie — vrij eensgezind gedeeld door een leidinggevende — dat pensioen voor jongeren weinig leeft en dat nadenken erover vaak te laat komt.

Context: de anekdote illustreert persoonlijke onverschilligheid en collectieve onzekerheid rond pensioenzekerheid.