Dubbele moraal bij VVD'er Hoebink: wel huilen om GroenLinks-PvdA, maar zwijgen over PVV
In dit artikel:
Joost Hoebink, nummer 33 op de VVD-kandidatenlijst, plaatste onlangs een kritische LinkedIn-reactie op het besluit van Dilan Yesilgöz om niet met GroenLinks-PvdA te willen regeren. Hij waarschuwt dat de VVD zich daarmee in de eigen gelijkspijp vastdraait en pleit voor samenwerking “van links tot rechts”. De columnist wijst echter op een opvallende inconsistentie: toen Yesilgöz maanden geleden zei geen coalitie met de PVV te willen, hield Hoebink zich stil. Die zwijgende reactie wekt de indruk dat zijn verontwaardiging selectief is — vooral geactiveerd wanneer links wordt uitgesloten, maar niet wanneer rechts wordt buitengesloten.
De kritiek schildert Hoebink als een vertegenwoordiger van een “linksliberale” koers binnen de VVD: nostalgisch naar brede, polderende meerderheden à la Rutte IV en gericht op consensus met partijen als D66, GroenLinks en PvdA. Volgens de tekst is dat precies het probleem geweest waarvoor veel rechtser georiënteerde kiezers de VVD de rug toekeerden: gedurende jaren zou de partij te weinig onderscheid hebben gemaakt met links en is het liberaal gedachtegoed vertechnocratiseerd onder leiders als Rutte, Dijkhoff en Van Zanen. Als gevolg zakt de VVD in de peilingen — de tekst noemt 16 zetels — niet door Yesilgöz’ stevige uitspraken, maar door jarenlang politieke verflauwing.
De schrijver verdedigt Yesilgöz’ keuze als een noodzakelijke grensstelling: GroenLinks-PvdA zouden standpunten hebben die onverenigbaar zijn met liberale uitgangspunten — voorbeelden uit de opinie zijn een verbod op kernenergie, ruimere immigratie‑standpunten en het opofferen van boeren ten behoeve van EU-beleid. Volgens de columnist is dat geen verkramping maar eindelijk duidelijke positionering, iets wat nodig zou zijn om het vertrouwen van klassieke liberalen, ondernemers en kiezers die waarde hechten aan individuele vrijheid terug te winnen.
Tegelijkertijd is de kritiek hard voor Hoebink en de groep bestuurders, consultants en mediaprofessionals binnen de VVD die volgens de schrijver liever “bruggen bouwen” dan grenzen stellen. Hun voorkeur voor brede coalities en compromispolitiek wordt afgeschilderd als voortzetting van oud karteldenken, dat ten koste gaat van daadkracht en keuzevrijheid.
Kort samengevat: de tekst ziet Hoebinks oproep naar meer samenwerking als hypocriet en symptomatisch voor een culturele verschuiving binnen de VVD. Wat volgens de auteur nodig is, zijn leiders die duidelijkheid durven geven en het liberale profiel scherp houden, in plaats van terug te keren naar vrijblijvende, brede coalities die het onderscheid tussen links en rechts vervagen.