Drentse burgemeester pleit voor Spreidingswet: "Ik snap niet waarom men niet luistert" - precies dát is het probleem

In dit artikel:

Burgemeester Jan Zwiers (Midden‑Drenthe) zei afgelopen weekend in WNL Café Kockelmann dat de Spreidingswet gehandhaafd moet blijven en verwees daarbij naar brede steun onder burgemeesters, de VNG en commissarissen. Hij stelde ook letterlijk: “Ik begrijp niet waarom ze daar niet naar luisteren.” De auteur van het stuk gebruikt die uitspraak om te betogen dat er een diepe kloof bestaat tussen bestuurlijke elite en gewone burgers.

De Spreidingswet, een maatregel van voormalig staatssecretaris Eric van der Burg (VVD), verplicht gemeenten om een afgeproken aandeel asielzoekers op te vangen. Volgens de kritiek in het artikel werkt die regeling als een dwanginstrument: Den Haag dicteert, kleinere gemeenten moeten uitvoeren. In de praktijk komen opvanglocaties vaak in dorpen en op het platteland terecht, terwijl veel stedelijke (Randstad)gemeenten relatief weinig extra verantwoordelijkheid nemen. Drenthe, Groningen en Overijssel zouden daardoor disproportioneel zwaar worden belast; Zwiers zei dat Drenthe ongeveer 180 procent van zijn taakstelling heeft ingevuld — een cijfer dat de schrijver niet als prestatie maar als bewijs van oneerlijke druk kwalificeert.

De kernargumenten in het stuk zijn:
- Lokale bewoners ervaren negatieve effecten: minder voorzieningen, woningtekorten, stijgende huizenprijzen en gedrukt gevoel van leefbaarheid en veiligheid.
- Gemeenteraden die tegen opvang stemmen, worden volgens de auteur genegeerd of overruled door landelijke politiek; lokale protesten of referenda krijgen weinig weerklank.
- Omdat bestuurders (burgemeesters, commissarissen, ambtelijke verenigingen) vooral onderling spreken en hun eigen belangen bevestigen, verliest de bevolking vertrouwen in het bestuur; dit zou het karakter van Nederland richting technocratie duwen in plaats van democratie.

Het artikel verwijst naar de verkiezingen van 29 oktober als bewijs dat kiezers immigratiekritische partijen beloonden en dat het draagvlak voor dwingende opvangmaatregelen is geslonken. De schrijver concludeert dat de Spreidingswet juridisch, praktisch en moreel onhoudbaar is en symboliseert wat er misgaat: beleid van bovenaf dat tegen de wil van veel burgers in wordt doorgevoerd. De tekst heeft tevens een duidelijk partijdige inslag; herhaaldelijk verschijnen oproepen en standpunten van DDS, onder meer over abortus, wat de politieke kleur van het commentaar benadrukt.

Kort gezegd: de uitzending van Zwiers en zijn pleidooi voor het behoud van de Spreidingswet dienen in dit artikel als illustratie van een bestuurlijke afstand tot de leefwereld van veel Nederlanders, en van de wrijvingen die ontstaan wanneer verplichtingen uit Den Haag lokaal sterk voelbare gevolgen hebben.