Door Ernest Cole's foto's van het leven onder apartheid was hij een banneling

In dit artikel:

Ernest Cole, een belangrijke fotograaf en criticus van de apartheid, vertrok in 1966 uit Zuid-Afrika en vestigde zich in de Verenigde Staten, waar hij echter niet de verwachte erkenning kreeg. Zijn publicatie "House of Bondage" in 1967 zette hem als banneling neer, en ondanks zijn hoop dat de wereld zou luisteren naar zijn verhaal, ervoer hij in Amerika nog steeds de beperkingen die zijn huidskleur met zich meebracht.

De documentaire "Ernest Cole: Lost and Found," geregisseerd door Raoul Peck, belicht Cole's leven van zijn jeugd in Zuid-Afrika tot zijn eenzame dood in New York. Hoewel de documentaire begint met kleurrijke beelden, domineren zijn krachtige zwart-witfoto's, die zowel zijn artistieke visie als de sociale realiteiten van zijn tijd vastlegden. Ondanks zijn talent en ervaring, voelde Cole zich gevangen in een rol als chroniqueur van leed, beperkt door de publieke verwachting en raciale vooroordelen.

Zijn tijd in de Verenigde Staten was zwaar en vol teleurstellingen. Cole worstelde niet alleen met de effecten van zijn ballingschap, maar ook met de angst die hij voelde in het racistisch beladen zuiden van de VS, waar hij zich kwetsbaarder voelde dan in zijn thuisland. Uiteindelijk, na een periode van depressie en dakloosheid in de jaren tachtig, raakte hij de connectie met zijn fotografie kwijt.

Na zijn dood werden enorme verzamelingen van zijn werk ontdekt in een kluis in Zweden, wat een testament is aan zijn vergeten nalatenschap. De documentaire biedt de kijker een reflectie op onrecht en de constante aanwezigheid van lijden in de wereld, zonder eenvoudige antwoorden te bieden. Cole's leven en kunst worden zo een krachtige herinnering aan de uitdagingen waarmee kunstenaars van kleur worden geconfronteerd.