Dit zijn volgens de Volkskrant long-covid lijders die al jarenlang op bed liggen
In dit artikel:
De Volkskrant publiceerde recent een groot verhaal van Ellen de Visser over tientallen tot enkele honderden ernstig getroffen postcovidpatiënten in Nederland die al jaren vrijwel bedgebonden zouden zijn; sommige patiënten zouden volgens het artikel meer dan 1.000 dagen in het donker doorbrengen en hebben volgens de krant weinig perspectief op herstel. Wetenschapsredacteur Maarten Keulemans reageert emotioneel en schildert de situatie als schrijnend, in contrast met wat hij noemt de oprukkende desinformatie-industrie.
Tegelijkertijd is er stevige kritiek op de presentatie en bewijslast van het verhaal. Wetenschapsjournalist Arnout Jaspers wijst op inconsistenties in de foto’s: hij verwacht bij zulke langdurige bedrust duidelijk verlies van spiermassa, dat volgens hem niet zichtbaar is, en noemt uiterlijke aanwijzingen zoals een zongebruinde hoofdhuid en een witte 'horlogestreep' problematisch voor de bewering dat mensen voortdurend binnen en in het donker liggen. Jaspers betwijfelt ook de verklaring dat patiënten hun energie dagenlang sparen om kortstondig met de krant te kunnen praten; hij zegt dat zo’n energiebehoud niet werkt zoals beschreven.
Neuroloog Jan Bonte sluit aan bij die scepsis en noemt de horlogestreep een duidelijk teken van discrepantie tussen wat mensen zeggen en wat hun gedrag of uiterlijk laat zien. Hij suggereert bovendien dat de redactie beeldgebruik — zoals bewegende foto's op de site — dramatiserend kan werken.
Kort gezegd staat het stuk van de Volkskrant op het snijvlak van empathie voor ernstig lijdende postcovidpatiënten en bezorgdheid over journalistieke controle en verifieerbaarheid. De discussie werpt vragen op over de betrouwbaarheid van visuele en anekdotische bewijzen bij medische reportages en over de noodzaak van strakkere verificatie wanneer zulke verhalen grote morele en maatschappelijke reacties oproepen. Voor context: longcovid en ernstige postinfectieuze aandoeningen bestaan en kunnen invaliderend zijn, maar aantonen hoe extreem iemands beperkingen zijn vraagt om gedetailleerd medisch bewijs naast persoonlijke getuigenissen en foto’s.