Dit was Lowlands 2025: feestnachten en queerness op steeds luxueuzer (en duurder) festival
In dit artikel:
De 31ste editie van Lowlands draaide dit jaar om uitbundige feestvreugde, opvallende popacts en het afscheid van een vertrouwd gezicht: festivaldirecteur Eric van Eerdenburg nam na 25 jaar afscheid (hij trad nog éénmaal op in drag) en laat een groter, jonger en commerciëler festival achter; opvolger wordt Camiel le Rutte. Tegelijk tekende zich een festival af dat enerzijds steeds meer nachtleven en dj-cultuur omarmt, en anderzijds duurder en opvallender gesponsord is — een weekendje Lowlands kostte nu ongeveer evenveel als een korte vakantie.
De meest besproken artiest bleek Chappell Roan: met groots theatrale shows, extravagante kostuums en openlijk gevierde queerness bracht ze een popconcert met groot gebaar dat veel bezoekers als hoogtepunt ervoeren. Op het gebied van dance domineerden Job Jobse en Ki/Ki: hun snelle hardtrance in de Alpha trok de grootste menigte van het weekend; Job Jobse mocht later solo terugkeren als vervanger van afzeggende The Blessed Madonna en hield de tent op de been met speelse edits en non-stop energie. Ook Rotterdamse Lammer en andere dj’s leverden grote nachtelijke piekmomenten af.
Politieke geluiden klonken nadrukkelijk door het festivalterrein: de situatie in Gaza was voortdurend aanwezig, met Palestijnse vlaggen en vele publieke statements van acts zoals Job Jobse, Ki/Ki en het Noord Nederlands Orkest. Sommige artiesten namen concrete standpunten; een voorbeeld was Bambie Thug, die een lied van haar setlijst liet schieten uit protest tegen het Songfestivalbeleid.
Lowlands moest ook snel improviseren toen A$AP Rocky afzegde; FKA Twigs trad in en leverde een visueel spektakel dat zowel club- als theatraal werkte, met een indrukwekkende, kwetsbare finale op piano. Op hiphopgebied viel Mula B op door de combinatie van feesthits en emotionele nummers. Sef ontroerde zaterdagmiddag met een set waarin machteloosheid over oorlog en klimaat voelbaar werd; een finale met Froukje en Wende maakte indruk.
Niet alle acts kwamen even goed uit de verf. Amaarae leek de setting te onderschatten en kampte met technische problemen en een halfvolle Bravo; enkele acts verloren impact doordat hun geluid uit een bandje kwam in plaats van live-instrumentatie — iets dat ook de metal van Bambie Thug raakte. In het bredere muzikale landschap was er een verschuiving waarneembaar: nachtclub- en dj-cultuur groeien, terwijl traditionele festivalrock in bereik krimpt, hoewel acts als Vampire Weekend nog laten zien dat gitaarpop met lichtvoetigheid grote aantallen kan trekken.
Kleine kunstinterventies zoals Super Support boden tussendoor verrassende, hartverwarmende momenten: bezoekers werden in een rode arena door massa’s onbekenden aangemoedigd — symbolisch voor de mix van euforie, politiek engagement en commerciële bewegingen die deze Lowlands- editie kenmerken.