Dilan Yeşilgöz gijzelt niet alleen haar partij, maar ook Nederland
In dit artikel:
Afgelopen zaterdag (8 november 2025) ontleedden cabaretiers Niels van der Laan en Jeroen Woe in hun programma Even tot hier de beweringen van Dilan Yeşilgöz over mogelijke coalities, na een brief die zij naar verkenner Wouter Koolmees stuurde. Met satire en feiten lieten zij zien dat Yeşilgöz’ centrale stelling — dat de kiezer koos voor een stabiel centrumrechts kabinet met VVD, CDA, D66 en JA21 — zowel numeriek als inhoudelijk niet klopt.
Cijfermatig ontbreekt een meerderheid: die vier partijen samen hebben 75 zetels, terwijl een alternatief met VVD, CDA, D66 en GroenLinks‑PvdA op papier 86 zetels haalt. Ook bij stem- en beleidsvergelijkingen scoort de door Yeşilgöz uitgesloten combinatie iets beter; waar haar gewenste combinatie in 68,4 procent van de stemmingen overeenkomt, ligt de score van het breder samengestelde kabinet op 69,8 procent. Verder schetsten Van der Laan en Woe dat D66 en JA21 op de Kieswijzer op 21 van de 30 hoofdpunten van elkaar afwijken — een kloof die politieke nabijheid betwistbaar maakt.
De analyse van het duo leidt tot een scherpere politieke conclusie: Yeşilgöz’ vasthouden aan een bepaald narratief zou niet alleen de VVD interne ruimte ontnemen, maar ook een realistische, stabiele meerderheidscoalitie in de kiem smoren. De auteur van het oorspronkelijk artikel formuleert drie mogelijke motieven: klassieke machtspolitiek met zicht op nieuwe verkiezingen, persoonlijke profilering in het publieke debat, en de meest zorgwekkende optie — het vermijden dat eerdere VVD-beleidskeuzes (zoals op woningmarkt, toeslagen, stikstof en zorg) onder een breed college zichtbaar en herzien worden.
De kritiek is tweeledig: enerzijds een praktische reconstructie van zetel- en beleidsgegevens die Yeşilgöz’ frame weerlegt; anderzijds een politieke en morele oproep aan echte liberalen binnen de VVD om zich tegen wat men ziet als verstrakking en ontkoppeling van feiten te keren. De uitzending wordt gepresenteerd als symptoom van een democratische cultuur waarin framing vaker wint van inhoudelijke afwegingen — met als risico dat beleidsproblemen onopgelost blijven zolang partijleiders vasthouden aan een onhoudbaar verhaal.