Diepteboring naar Paulus' spreken over Israël

In dit artikel:

Dr. Huib Wilschut levert met zijn studie „Met twee woorden spreken” een diepgaande exegetische analyse van Romeinen 1-4 en vooral 9-11, waarin hij de complexe positie van Israël binnen de Bijbelse boodschap onderzoekt. Volgens Wilschut is geloof, en niet louter etnische afkomst, bepalend voor het behoren tot Gods verbondsvolk, zodat alleen gelovigen – Joden en heidenen – als echte kinderen van Abraham worden gezien. Tegelijkertijd breidt Christus’ komst dit verbondsvolk uit door de opname van gelovige heidenen.

Wilschut bespreekt kritisch verschillende Nederlandse visies, zoals die van dr. W.J. Ouweneel en dr. M.J. Paul, die hopen op een massale nationale bekering van het Joodse volk. Hij verwierp deze zienswijzen als respectievelijk „eenzijdig letterlijk” en „gematigd letterlijk”. Uit zijn nauwgezette tekststudie concludeert hij dat Paulus geen hoop biedt op een toekomstige geestelijke bloei of nationale ommekeer van Israël vóór het einde der tijden. De gedeeltelijke verharding van Israël duurt totdat de volheid van de heidenen tot geloof komt; daarna, aan het eind der tijden, zal „heel Israël zalig worden” – een verwijzing naar alle gelovige Joden uit alle tijden die samen met de gelovige heidenen opgenomen worden in de nieuwe hemel en aarde.

Wilschut benadrukt dat de landbelofte aan Abraham niet verwijst naar een hersteld nationaal Joods bestel vóór het eindgericht, maar naar de toekomstige, geestelijke vervulling in het nieuwe Jeruzalem waarin naties verenigd zijn als één volk van God. Hiermee plaatst hij zich tegenover erkende exegeten zoals Cranfield, Moo en Schreiner, die een toekomstige nationale bekering in Romeinen 11 zien.

Hoewel Wilschut zijn exegese met grote zorgvuldigheid onderbouwt en openstaat voor dialoog, roept zijn studie ook vragen op, met name over profetieën in het Oude Testament die veiligheid en welvaart aan Israël beloven na Christus’ komst, en of het universele heil het bijzondere niet uitsluit. Andere recente studies, zoals van Isaac Oliver over Lukas en Handelingen, illustreren dat hoop op een nationale bekering van Israël binnen het Nieuwe Testament levend blijft.

De studie van Wilschut is respectvol en verhelderend, en nodigt uit tot scherp en verdiepend gesprek over wat de Schrift over Israël zegt, waarbij hij niet schuwt verschillen van mening te belichten zonder deze te ontkennen. Het werk vormt voor geïnteresseerden een waardevolle bron om bijbelteksten over Israël in hun context te verstaan.