'Die Duitse Sinterklaas was een soort mongool die de hond helemaal wild maakte en Schwarzer Peter had al heel wat bier in de krop' | column Herman Sandman

In dit artikel:

Een reeks e-mails bracht verschillende Sinterklaaservaringen samen: een Duitse kennis die in Duitsland woont, een oud-leraar Duits uit Winschoten en de schrijver met zijn zusje. De Duitse dorpsgenoten kwamen aanvankelijk verlegen aan de deur met de vraag of “Schwarzer Peter” in december langs mocht komen en of ze een Tüte (een traktatiezakje) wilden; de kennis weigerde. Waar hij eerst gedacht had aan folkloristische gezelligheid, vond hij de voorstelling uiteindelijk onaangenaam — de Sinterklaasverschijning was volgens hem een karikatuur die zelfs de hond opschrikte, de zakken zaten vol slecht snoep en de begeleider had al wat gedronken.

Tegelijkertijd beschrijft de oud-leraar een feest in Hotel Dopper in Stadskanaal waar sinterklaasliedjes werden gezongen en alle kinderen een kleinigheidje kregen. Hij haalt een nog ouder geheugen op uit Musselkanaal rond 1950–1951: bij de kruidenierswinkel kon een kind met een bon naar Sinterklaas in de gelagkamer. Nadat zijn zusje lang had gewacht, kreeg ze een hand en een kleurboek — en rapporteerde als enige uitspraak van Sinterklaas een zedelige, onverwachte kreet over de eindeloze rij kinderen, wat het verhaal met droge humor afsluit. De berichten tonen zowel nostalgie als ongemak rond grensoverschrijdende Sinterklaastradities.