Zij wonen op een vakantiepark: 'Met nieuwe wet ga ik me meteen inschrijven'
In dit artikel:
Een bezoek van de NOS aan een groot vakantiepark in Baarle‑Nassau (Noord‑Brabant) schetst een gemeenschap die grotendeels permanent woont, terwijl de officiële regels dat niet toelaten. Het park telt bijna 800 huisjes in verschillende buurten: een villawijk met veel zelfgebouwde panden, een bungalowpark en een nieuwere zone met grotere chalets. Bewoners zeggen dat zo'n 85 procent er het hele jaar door woont; de gemeente registreert die aantallen echter niet omdat inschrijving op recreatiewoningen niet toegestaan is.
Verschillende bewoners vertellen waarom ze hier zijn gebleven. De 75‑jarige Simon Leuvelink kocht tien jaar geleden een verwaarloosd chalet na zijn scheiding, knapte het op en waardeert vooral de rust en de mogelijkheid om veel te wandelen en fietsen. Veel bewoners zijn gepensioneerd, zoals de 81‑jarige meneer Riel die er al 22 jaar woont en zich geen alternatief kan voorstellen: betaalbaar, klein en veilig. Anderen wonen er vanwege gezondheidsredenen (bijvoorbeeld slechthorenden die in de stad last hebben van geluid), of omdat ze tijdelijk onderdak nodig hebben tijdens woningverbouwing.
Toch leven er ook zorgen en beperkingen. Inschrijving bij de gemeente is formeel verboden; wie dat wel doet riskeert volgens sommigen een dwangsom — Simon noemt een bedrag van 20.000 euro. Daarom staan veel mensen nog ingeschreven op het adres van familie of houden ze hun koopwoning in de stad aan. Critici wijzen erop dat die dubbele bewoning verborgen houdt hoeveel huizen in de stad daadwerkelijk leegkomen. Bewoners hopen dat de voorgestelde "wet van Keijzer" registratie op recreatieparken mogelijk maakt, waardoor zij zich legaal kunnen vestigen en mogelijk hun stadshuis kunnen verkopen.
De situatie is niet eenduidig: er wonen ook jongere mensen en arbeidsmigranten, en sommige gezinnen vinden het park juist niet ideaal vanwege kleine tuinruimte en gebrek aan vriendjes voor de kinderen. In de villawijk zijn er woningen die wel legaal staan ingeschreven; die bewoners kregen in 2004 enkele vergunningen en konden daardoor formeel verhuizen en bouwen. Dit verschil voedt wrevel bij anderen die geen mogelijkheden kregen.
Gemeenten zouden terughoudend zijn uit zorg over toekomstige voorzieningen voor een vergrijzende bewonersgroep, maar veel parkbewoners geven aan niet van plan te zijn weg te gaan. Voor hen wegen de betaalbaarheid, rust en gemeenschapsgevoel zwaarder dan de juridische onzekerheid.