Deze film is een eerbetoon aan vedette Monique van de Ven, maar niet via een rechtdoorzee portret

In dit artikel:

Claire Pijman portretteert Monique van de Ven in Een vrouw als Monique, maar doet dat niet met een gewoon documentaireprofiel. Van de Ven speelt een oudere actrice die terugtrekt in een huisje aan de Franse kust en zich voorbereidt op het terugkijken op haar leven; een jonge reiziger met fietspech (Joes Brauer) arriveert en krijgt in intieme gesprekken haar verhalen te horen. Pijman verweeft die gesprekken met zorgvuldig gekozen fragmenten uit Van de Vens films, waardoor autobiografisch materiaal en gespeelde scenes voortdurend in elkaar overlopen.

De film is bedoeld als eerbetoon aan mogelijk Nederlands grootste filmvedette — denk aan haar werk bij regisseur Paul Verhoeven — maar kiest voor omwegen: dramatische en meta-filmische middelen domineren, wat soms ten koste gaat van diepgang in andere onderdelen, zoals de summiere fragmenten met Verhoeven en Nouchka van Brakel. Toch leiden die kunstgrepen tot aangrijpende, vluchtige momenten waarin het echte doorbreekt, en geven ze het portret een intieme lading die een rechttoe-rechtaan docu niet had opgeleverd. Pijman bouwt hiermee voort op haar eerdere documentairewerk (onder meer over cameraman Robby Müller).