De witwasoperatie draait door: Max von Kreyfelt legt genadeloos bloot hoe miljarden voor Oekraïne verdwijnen in corruptie en Brusselse zakken
In dit artikel:
Columnist Max von Kreyfelt legt in een recente column de vinger op wat hij noemt het mechanisme achter de aanhoudende geldstroom naar Oekraïne: niet zozeer verdwijnende middelen maar een circulatie waarbij miljarden netjes rondgaan binnen een Europees ecosysteem. Volgens hem verdwijnt het geld eerst in de warrige omstandigheden van oorlog, noodwetten en zwakke instituties, om vervolgens weer op te duiken als defensieorders, consultancy-opdrachten, coördinatieprogramma’s en nieuwe toezichtsorganen die toezicht moeten houden op eerdere toezichthouders.
De kern van de kritiek is dat erkende corruptie het systeem niet lamlegt maar juist legitimeert en vergroot: corruptie wordt niet gezien als reden om te stoppen, maar als aanleiding om meer geld en meer programma’s in te zetten. Elke nieuwe subsidie of lening fungeert als bewijs dat de vorige noodzakelijk was, en elke kritische vraag wordt weggezet als morele aantijging. Transparantie blijft gewenst, maar nooit urgent genoeg om het proces echt te vertragen.
Winnaars van deze circulatie zijn volgens Von Kreyfelt Oekraïense oligarchen, westerse defensiebedrijven, adviesbureaus en Brusselse bureaucraten die voortdurend nieuwe structuren opzetten. Verliezers zijn de Europese belastingbetalers: zij betalen miljarden en ervaren de last — hogere energiekosten en het gevoel van machteloosheid — terwijl men zich moreel verheven blijft tonen. De columnauteur stelt dat solidariteit politiek overtuigender wordt wanneer ze een prijs heeft, en dat die morele superioriteit vaak fungeert als dekmantel voor het voortzetten van uitgaven.
Als context: de EU en haar lidstaten hebben sinds het begin van het conflict substantieel financieel en militair steun verleend aan Oekraïne, wat binnen Europa tot felle debatten over kosten, corruptierisico’s en binnenlandse prioriteiten leidt. Von Kreyfelts boodschap is een oproep tot kritischer afwegen: wanneer is genoeg genoeg en hoeveel van de Europese middelen moeten eerst naar eigen energiezekerheid en welvaart gaan voordat het geld blijft stromen? Zijn conclusie is scherp: het systeem draait door, stil maar efficiënt, en met een gerust geweten.