De wereld volgens Lowlands: warm en woelig. Ook met Palestina op de achtergrond een sprookje voor een weekend
In dit artikel:
Op Lowlands transformeerde het Noord Nederlands Orkest voor het derde achtereenvolgende jaar de Alpha-podiumtent tot een van de meest onverwachte en uitgelaten podia van het festival. Wat begon met de eerste, herkenbare maten van Beethovens Vijfde eindigde in collectieve choreografieën, mosh- en circlepits, plotseling massaal zitten en zelfs crowdsurfing — een nieuw ritueel dat elk jaar meer Lowlandsgangers lijkt te grijpen. Artistiek leider Marcel Mandos en musici merken vooral rechts op het veld een vaste, uitbundige aanhang.
Het orkest koos ditmaal voor zeer herkenbare en ritmisch sterke stukken — van delen uit Holsts The Planets tot Pomp and Circumstance en Ravels Boléro — repertoire dat uitnodigt tot meezingen en meebewegen. Die keuze brengt technische uitdagingen met zich mee: buitenoptredens en crossover-sets vereisen in-ears voor de spelers, maar het voortdurend joelende publiek maakt monitoring lastig, iets waar slagwerker Menno Bosgra en collega’s rekening mee moeten houden tijdens repetitieve, veeleisende partijen zoals het onafgebroken snaredrummotief in Boléro.
Lowlands zelf blijft een mengeling van hedonisme, diversiteit en regionale inkleuring. De afscheidswens voor festivaldirecteur Eric van Eerdenburg — een Drentse link — en tal van noordelijke artiesten en makers markeerden de band met het Noorden: van schrijvers Nyk de Vries en Joost Oomen tot dj-duo Doppelgang en families met festivalhistorie zoals de Eerdenburgs. Ook opkomende namen en studenten — onder wie IJsbrand van Eerdenburg — werden vanuit verschillende hoeken van het terrein gespot en beoordeeld door vakmensen.
Praktisch veranderde Lowlands dit jaar het muntjessysteem naar reguliere betalingen; prijzen zijn sindsdien zichtbaar (bier €3,90, nasi €17,95, ‘mitraillette’ €12,95). De invoering verliep niet vlekkeloos: grote terminals waren in fel zonlicht lastig af te lezen en gaven niet altijd duidelijke feedback over geslaagde transacties, maar dat deed weinig af aan de festivalsfeer. Bij droog, aangenaam weer zwermde het publiek over het uitgestrekte terrein, langs wijn- en cocktailbars, een wellness-eiland en pop-ups voor vintagekleding, tattoos en make‑up — kleine vormen van escapisme en zelfverfraaiing die horen bij het weekendje uit.
Politieke statements waren aanwezig maar relatief beperkt; enkele Palestine-vlaggen en optredens van bands als Murder Capital wezen op solidariteit, terwijl performende hiphop- en popartiesten (Sef, Mula B, Frenna) grote massa’s trokken. Internationale rocknamen als Queens Of The Stone Age en Vampire Weekend leken vooral oudere festivalgangers aan te spreken, terwijl acts die performance en theatrale presentatie combineren — FKA twigs, Arca, Raye — juist de huidige focus op gestileerde shows reflecteerden. Chappell Roan sloot het plaatje af als een verbindende headliner met een expliciet queer‑inclusieve vibe, waardoor Lowlands dit weekend weer fungeerde als uitlaatklep en sprookje tegelijk.