De wereld volgens Lowlands: warm en woelig. Ook met Gaza op de achtergrond een sprookje voor een weekend
In dit artikel:
Het Noord Nederlands Orkest (NNO) zorgt voor een van de meest verrassende scènes op Lowlands: klassieke muziek die zich moeiteloos mengt met festivalgeweld. Bij de uitvoering van onder meer delen uit Holst, het herkenbare Pomp And Circumstance en een ritmisch Ravel-stuk barstte het Alpha-veld uiteen in meezingen, ‘Zwanenmeer’-dansjes, mosh- en circlepits, zit-roeibewegingen en zelfs crowdsurfers. Artistiek leider Marcel Mandos merkt op dat dit fenomeen zich elk jaar herhaalt: "Dat is elk jaar zo!"
Het optreden is inmiddels een terugkerend ritueel: voor het derde achtereenvolgende jaar trekt het NNO tienduizenden bezoekers naar de grote tent. Dat stelt muzikanten voor praktische uitdagingen; orkestleden werken met in-ears om zichzelf in het gejoel terug te vinden, iets waar orkestinspecteur Hessel bij de Leij en slagwerker Menno Bosgra zich vooraf bezorgd over maakten. Bosgra had vooral de zware taak om het continu herhaalde snaredrum-loopje vol te houden tijdens het lange, ritmische stuk van Ravel.
Lowlands toont ook sterke noordelijke connecties: scheidend festivaldirecteur Eric van Eerdenburg uit Drenthe kreeg een warm applaus, schrijvers en performers uit Friesland (Nyk de Vries, Joost Oomen) traden op, en lokale dj’s zoals het Leeuwarder duo Doppelgang vulden de queer-tent Adonis. Ook werden familiebanden zichtbaar in het programma: Gotu Jim (zoon van theatermaker Geert Lageveen) en IJsbrand van Eerdenburg (de zoon van de vertrekkende directeur) kwamen prominent voorbij in het nachtelijke programma.
Operationele veranderingen waren duidelijk voelbaar: Lowlands stapte af van het muntsysteem en stapt over op normale betalingen. Prijzen (bijvoorbeeld een biertje voor €3,90, nasi voor €17,95, een ‘mitraillette’ voor €12,95) werden vrij letterlijk zichtbaar, al liep de invoering niet zonder haperingen door slecht afleesbare betaalterminals in het felle zonlicht.
Voor de rest bleef het festival trouw aan zijn mix van uitbundigheid en aandachtige popcultuur: van wellness-eiland en vintagekleding tot tattoo-popups en glittermake-up; van energieke rappers en latin-orkesten tot gospelkor en elektronische performancekunst. Sommige grote internationale rockacts (Queens Of The Stone Age, Vampire Weekend) trokken vooral een ouder publiek, terwijl performancegestuurde acts als FKA Twigs, Arca en de fijnzinnige Raye lieten zien dat visuele presentatie mede bepalend is geworden nu delen van de muziek van harde schijven komen.
Politieke symboliek was niet afwezig maar beperkt: Palestijnse vlaggen kwamen sporadisch voor, zoals over een gitaarversterker bij Murder Capital. Nederlandse artiesten als Sef leverden emotionele, politiek geladen shows met gastoptredens. Als afsluitende publiekstrekker bleek Chappell Roan een echte bruggenbouwer: een flamboyante headliner die verschillende doelgroepen verenigde met een opvallend queer-positieve boodschap. Lowlands blijft zo een korte, zorgeloos ogende ontsnapping — een weekendlang sprookje met oog voor zowel feest als kunst.