De vrijheid van Suzan is de vrijheid van ons allemaal

In dit artikel:

Elke avond leeft Suzan in angst: een groep jongeren maakt haar leven zuur bij haar huis, omdat ze transgender is en er een regenboogvlag bij haar deur hangt. Suzan is bestuurslid van COC Tilburg‑Breda en heeft zich een plek in de samenleving verdiend, maar zelfs zij wordt emotioneel en fysiek geraakt: haar voordeur is vervormd door trappen, en het voorbijrazende verkeer doet haar hart sneller kloppen. Dit gaat verder dan pesterijen; het is doelbewuste intimidatie en transhaat.

De schrijver plaatst Suzan’s situatie in een breder patroon. Onder meer door taalgebruik in politiek en media — zoals een recent benoeming van een demissionair minister die een regenboogpad ‘provocerend’ noemde — ontstaat een klimaat waarin zichtbaarheid van lhbti+ mensen wordt weggezet als aanstootgevend. Dat normaliseert voor sommigen het idee dat agressie tegen deze groepen acceptabel is. Voorbeelden uit andere plaatsen illustreren dat dit geen lokaal fenomeen is: auto's worden bekrast, regenboogvlaggen vernield, mensen durven niet hand in hand te lopen, en er zijn fysieke aanvallen, ook in provincies zoals Gelderland.

De kernboodschap is een oproep tot collectieve verantwoordelijkheid en daadkracht. Verontwaardiging alleen volstaat niet; er is leiderschap nodig op alle niveaus: buurtbewoners, ouders, scholen, jongerenwerkers en politici moeten actief waarden van respect en veiligheid uitdragen. Woorden doen ertoe — publieke figuren moeten zorgvuldig communiceren omdat hun woorden gedrag kunnen versterken of ontmoedigen.

Belangrijk is de verschuiving van louter bescherming van slachtoffers naar het streven naar een samenleving waarin zulke bescherming niet nodig zou zijn. De auteur roept iedereen op om duidelijk en onomwonden positie te kiezen tegen haat en intimidatie: niet halfslachtig, maar resoluut. De vrijheid en veiligheid van Suzan worden neergezet als een maatstaf voor de vrijheid van de hele samenleving.