De tentoonstelling 'In the Name of Love' is overzoet, diepsentimenteel en volstrekt oppervlakkig

In dit artikel:

In Museum Catharijneconvent draait de tentoonstelling In the Name of Love volgens de recensent minder om kunsthistorische presentatie en meer om vorm van catechisatie: bezoekers worden geconfronteerd met hedendaagse en oudere werken en uitgenodigd tot stichtende zelfreflectie via vragende teksten en muziek. Gastcurator Linda van Denderen — filosofe en programmamaker van ‘denkervaringen’ — zette de opzet op, waarbij vijf thema’s worden behandeld: naastenliefde, familie, relaties, lichamelijkheid en spirituele liefde.

De schrijver bekritiseert de benadering als oppervlakkig en anekdotisch. Werkelijke kunsthistorische informatie over materiaal, herkomst, oorspronkelijke functie en precieze datering ontbreekt vaak, waardoor schilderijen en objecten vooral als losse ‘plaatjes’ worden gepresenteerd. Voorbeelden: twee kruissingsvoorstellingen van Pieter Lastman (1625) en Jan Groenestein (1919–1971) worden naast elkaar gelegd en eenvoudig tegen elkaar afgewogen op emotionele impact, zonder rekening te houden met formaat, bestemming of opdrachtgever. Evenzo zou een verguld Mariotto di Nardo-paneel (ca. 1415–1424), bedoeld als kostbaar devotieobject en visuele steun in gebed, gereduceerd worden tot een anekdotische verklaring over een “klunzig” uitgebeelde borst.

De kernkritiek is dat een museum voor christelijke cultuur zulke werken verplicht van historische, theologische en materiële context moet voorzien; zonder dat vervalt de tentoonstelling volgens de recensent tot sentimentele platitudes.