De Telegraaf schrijft Jesse Klaver weg, maar verraadt vooral haar eigen angst

In dit artikel:

De krant De Telegraaf publiceerde anonieme verhalen en karakterisering van Jesse Klaver, waarbij zijn positie bij GroenLinks-PvdA als wankel en zijn gedrag als 'bokkig' werd neergezet. De schrijver van dit commentaar wijst erop dat dit geen toeval is: de aanval komt precies midden in een haperende formatie waarin een minderheidskabinet zonder links bestuurlijk fragiel blijkt. In zo’n situatie levert het afzwakken van de linkse leider politieke winst voor rechts.

Kernpunt is dat kritiek op links in de media systematisch psychologisch wordt geduid in plaats van inhoudelijk besproken. Voorbeelden zijn eerdere beoordelingen van Frans Timmermans en Lilian Marijnissen: scherpe inhoudelijke standpunten worden routinematig vertaald naar persoonlijke tekortkomingen. Diezelfde reflex ziet men nu bij Klaver: zijn analyse van machtsverhoudingen — dat GroenLinks-PvdA vaak buiten invloed wordt gehouden ondanks steun van links — wordt weggedrukt door aandacht voor zijn vermeende humeur.

Politiek gezien zit er strategie achter. Hoewel VVD en D66 stemmen verloren, bepaalden zij wie aan tafel mocht zitten; links wordt gevraagd steun te verlenen zonder veel invloed te krijgen. Het medialandschap speelt daarbij een rol door opvolgingsfantasieën en veilige kandidaten te normaliseren, wat de partijonderhandeling en machtsspelletjes vergemakkelijkt.

De echte schade is niet alleen persoonlijk: een cultuur waarin inhoud consequent wordt vervangen door karakteranalyse ondermijnt democratische tegenspraak en versterkt cynisme over politiek als een louter spel van netwerken. De piece adviseert GroenLinks-PvdA niet te verzanden in klachten over de berichtgeving maar het frame te benoemen en consequent terug te keren naar de inhoud: wat staat er op het spel, wie beslist en wie profiteert. De conclusie is dat de scherpe framing vaak geen teken van kracht van rechts is, maar juist een indicatie dat links later nog nodig kan blijken te zijn.